Το έβδομο γκολ μας έκοψε τα πόδια!

Πηγαίναμε θαυμάσια, είχαμε πάρει το έλεγχο του αγώνα. Κερδίσαμε αβίαστα το θαυμασμό των αντιπάλων και όλοι περίμεναμε, από στιγμή σε στιγμή, ακόμη κι αν δεν είχε χρειαστεί να καταβάλουμε ιδιαίτερη προσπάθεια, να γευτούμε την αποθέωση που διακαιούμασταν. Οι αντίπαλοι είχαν ήδη αρχίσει να αποδέχονται το μοιραίο -έτσι μας έδειχναν!- και εμείς προσπαθήσαμε να συγκρατήσουμε τον ενθουσιασμό μας και να κρατήσουμε το μυαλό μας καθαρό.

Και τότε -πρέπει να ήταν το τριακοστό λεπτό περίπου- συνέβη αυτό το απρόβλεπτο γεγονός και όλα γκρεμίστηκαν:

Το έβδομο γκολ μας έκοψε τα πόδια με τα γνωστά επακόλουθα που οδήγησαν στην διαπόμπευσή μας.

Αδικία, μεγάλη αδικία.

(αφιερωμένο σε όλους αυτούς που κλείνουν τα μάτια στην εξόφθαλμη πραγματικότητα και διαβιούν στο ένατο συννεφάκι δεξιά στον ουρανό που μοιάζει με την αληθινή ζωή ...)