Κενός καθρέφτης... ευτυχώς εξαφανίστηκε αυτός ο απαίσιος!

Σε έναν περιβάλλοντα χώρο όπου η δημιουργική υπερδραστηριοποίηση έχει χαθεί και τα πρώην δυνατά μυαλά συμβιβάζονται ασμένως με μια έντονη καθημερινότητα χαμηλών τόνων άνευ ουσίας, το μυαλό του βρήκε ανάπαυση, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό... αλλά για τη ψυχή του, ούτε κουβέντα να γίνεται! Γιατί ενώ το μυαλό ησυχάζει, η ψυχή ποτέ δε χορταίνει στην αναζήτηση απαντήσεων στα ατελεύτητα ερωτήματα της ανθρώπινης φύσης, ούτε σταματά να διεκδικεί, ακόμα κι όταν ταπεινώνεται: άσε δηλαδή που καλό της κάνει να ταπεινώνεται, αυτό το ταρακούνημα ξυπνάει καθαρές σκέψεις που έχει πολύ ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος.

Αυτός ο άγνωστος που τον αντίκριζε στον καθρέφτη με ένα άδειο ύφος ειρωνίας, έδωσε με τη συμπεριφορά του δικαίωμα στον διάβολο να αισθάνεται οτι τον είχε σίγουρο... όμως την κρίσιμη στιγμή μια αδιδύναμη σα δροσερός άνεμος τον ώθησε στο άλμα για να αποφύγει τον όλεθρο και χωρίς να πανηγυρίζει γι αυτό, αποδείχτηκε οτι, τελικά, δεν ήταν «σιγουράκι» για τη σκοτεινή πλευρά...

Είχε την αίσθηση οτι όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι ναζιάρικες ασκήσεις φιλοσοφίας τρυφηλών πνευμάτων και τα έβαλε προσώρας  στην άκρη. Την επόμενη όμως φορά που αποπειράθηκε να ζητήσει τα ρέστα από τον άγνωστο που τον κοίταζε ειρωνικά, τον περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη:

Η μορφή είχε εξαφανιστεί κακήν-κακώς, αφήνοντας στο κάδρο έναν πίνακα ζωγραφικής και το φωτιστικό...