Αναπάντητες απορίες: δεν πειράζει!

Έχω αισθητά λιγότερα απ’όσα επιθυμώ, αλλά αρκετά περισσότερα απ’ όσα χρειάζομαι. Σαν αποτέλεσμα αυτού, πορεύομαι στο βίο μου ανικανοποίητος και, συγχρόνως, ευγνώμων. Εκτιμώ το παρόν, αλλά ασφυκτιώ με το μέλλον που, όπως πάντα, είναι άδηλο. Έχω καταφέρει να καταχωνιάσω οριστικά στο υπόγειο τα πτώματα των σκιών που με κατέτρεχαν τόσο καιρό αλλά, παρά τον επιστάμενο πνευματικό μου αγώνα, δεν μπορώ να αισθάνομαι ποτέ σίγουρος ότι έχουν δια παντός εξαφανιστεί από τη ζωή μου. Δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να εφησυχάζει με τα καλώς κείμενα, όπως επίσης ποτέ δεν αφήνω τα κύμματα αγωνίας να σκεπάζουν την καθημερινότητά μου. Ακόμη κι έτσι όμως, υπάρχει πάντα στην άκρη του καθαρού ουρανού μου απειλητικό ένα μαύρο σύνεφο. Δεν είμαι όμως αγνώμων: έχω αντιληφθεί ποιά είναι αυτά που μου προσφέρουν ανάπαυση αν και, πρέπει να ομολογήσω, τα περισότερα απέχουν παρασάγγας από αυτά που κάνουν ευτυχείς τους χειροκροτητές του βίου μου...

Κι αν υπάρχουν εντός μου αναπάντητες απορίες (όπως π.χ. γιατί με κοιτάζει με ψυχρό ύφος ο Βαγγέλης.... ο μέλισσας, ντε!), δε με πειράζει.