Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Μετέωρο βήμα στη συζήτηση... όπισθεν ολοταχώς για ανασύνταξη!


Όσο περισσότερο δυσκολεύομαι στην πορεία, τόσο πιο ανάλαφρο γίνεται το βήμα μου. Ακούγεται αντιφατικό, αλλά δεν είναι. Ούτε πρόκειται για μεταφυσικό σάλπισμα. Μια απλή διαπίστωση είναι, που με κυριεύει χωρίς να με πνίγει. Μένω στην άκρη, όχι όμως για να κρυφτώ. Ούτε έχω κάτι να κρύψω, εκτός βέβαια από αυτά (όλο και λιγότερα!) που, αν και τα έχω εντοπίσει, τα βάζω ωστόσο στην άκρη προσώρας: αυτά, θα τα βρω μπροστά μου όταν θα έρθει η ώρα τους. Δεν αναζητώ παραμυθίες, ούτε παρηγοριά στα ψέμματα. Αφήνω την Αλήθεια να εισρεύσει εντός μου σε μικρές ποσότητες που μπορώ να διαχειριστώ χωρίς τον κίνδυνο να τουμπάρω στην καθημερινότητά μου που έχει κι άλλες εκφάνσεις με καλό σκοπό. Δεν έχω το δικαίωμα να αγνοήσω αυτές τις εκφάνσεις και αυτούς που εξαρτώνται από αυτές. Δε μου ανήκω, κανείς δεν ανήκει σε κανέναν, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Κάνω οικονομία στις δυνάμεις μου, αλλά κατά έναν παράξενο τρόπο αισθάνομαι διαρκώς οτι δεν χρειάζομαι τον παλιό δυνατό μου εαυτό που πλέον δεν έχω. Όταν βλέπω να με κοιτούν απορημένοι για τα γραπτά μου, γυρίζω σελίδα στην κουβέντα και στρέφομαι σε θέματα που η ξύλινη γλώσσα μπορεί να κάνει θεαματικούς ελιγμούς διαφυγής από τις κακοτοπιές μιας συζήτησης για την οποία δεν είμαστε έτοιμοι.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Κωνσταντίνε,
Δεν καταλαβαίνω απόλυτα τί εννοείς, αλλά με αγγίζει πολύ ο τρόπος γραφής σου.
Υποψιάζομαι όμως.
Έφη