Αφήνει πίσω του τις χαμένες μάχες

Αποπειράθηκε να απεμπλακεί από τους σκοτεινούς λογισμούς που εισβάλλουν στο θυμικό του. Πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις (;) αλλά τελικά έχασε τη μάχη. Από τον αγώνα, το μόνο που του έμεινε είναι η καλή προαίρεση και οι αγνές προθέσεις. Κι ακόμη, οτι τελικά αυτά δεν αρκούν για να κερδίσεις. Τη στιγμή που οι σκοτεινοί λογισμοί βρίσκονται σε ύπνωση, βρίσκει την καθαρότητα της ψυχής του. Την κρατά σαν πολύτιμο φυλακτό στα χέρια του, αλλά τρέμει στην ιδέα οτι κάποια στιγμή οι δαίμονες θα επανεμφανιστούν με απειλητικές διαθέσεις.

Ακούγεται σαν τρόφιμος ψυχιατρικής κλινικής που μονολογεί κι αυτό καθόλου δε του αρέσει. Άσε που δεν το αξίζει κάτι τέτοιο. Ίσως όλα αυτά να οφείλονται σε κληροδοτημένη ανασφάλεια από την περιρρέρουσα ατμόσφαιρα. Το πότισε κι αυτός το δέντρο της ανασφάλειας, το παραδέχεται. Την ανέχτηκε παραμένοντας βουβός και την άφησε να θεριέψει. Και τελικά επιστρέφει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε: πιο σοφός, αλλά εξαντλημένος. Έχασε χρόνο και φίλους. Και την ανάσα του έχασε κάποιες στιγμές. 

Μαυροφορεμένη γυναίκα η αισιοδοξία. Περπατά σιωπηλή ανάμεσά μας, μουρμουρίζοντας ακατάληπτες λέξεις. Συνθέτει κάποιες από αυτές που φτάνουν διάσπαρτα στα αυτιά του: κάτι για χαμένη ζωή λέει.

Αποφασίζει να την αφήσει να συνεχίσει απερίσπαστη το άλμα της στο κενό και να στρέψει την προσοχή του σε μια πιο δροσερή γυναίκα που περπατάει στην άλλη μεριά του δρόμου. Του είναι γνωστή και είναι σίγουρος για το όνομά της: σίγουρα λέγεται Ελπίδα.

Πριν περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο, κοιτάζει με συμπάθεια τη μαυροφορεμένη γυναίκα και της λέει χαμηλόφωνα: Σε ακούω προσεκτικά αλλά δυστυχώς δε με ενδιαφέρουν καθόλου αυτά που ψιθυρίζεις. Φεύγω τώρα, θα μείνεις μόνη σου. Να προσέχεις τον εαυτό σου. Ή και όχι. Ό,τι και να κάνεις, δε με ενδιαφέρει...