Απεταξάμην!

Αποτάσσομαι τους υπερφιλόδοξους αδαείς παλαιάς κοπής που αισθάνονται ότι έχει έρθει η σειρά τους να φορέσουν τις στολές με τα θεαματικά φτερά που προσθέτουν κύρος και δεν υποτάσσομαι στο «κοινό καλό» όταν το διαφεντεύουν ανεπαρκείς προσωπικότητες.

Με πνίγει η μοναξιά της πολυκοσμίας και με τρομάζουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανυπάκουων ψυχών που αποτελούν τα σύγχρονα κολαστήρια. Αφήνω οριστικά πίσω μου τους καθ’ έξιν ευτυχισμένους: αυτή τους η συνήθεια να κυκλοφορούν διαρκώς με ένα ξύλινο χαμόγελο ευτυχίας παντός καιρού, μου φαίνεται αδιανόητη σε κρίσιμους καιρούς.

Δεν προτίθεμαι να μετατρέψω την βαθειά μου πίστη σε πάκο συγχωροχαρτιών που θα διανέμονται αφειδώς: δεν είμαι εκκλησιαστική αρχή, άλλωστε! 

Ο πρώτος που θα υποστεί τις κυρώσεις της νέας τάξης πράξης πραγμάτων εντός μου, είναι ο ίδιος μου ο εαυτός.

Μετά θα προχωρήσω και στους υπόλοιπους...