Περί κενών μνήμης (τώρα που το θυμήθηκα!)

Η ζωή: ένα σύνολο από κενά μνήμης που λες και θέλουν να καταδείξουν τη ματαιότητά της. Σκοτεινές ιστορίες που απωθούνται «βαθειά μέσα»  για να μη δημιουργήσουν στροβιλισμούς και άλλες, φωτεινές, που σταδιακά εξαφανίζονται και παίρνουν μαζί τους στη λήθη φαιά ουσία και διδακτική γνώση.

Κενά μνήμης που γεμίζουν την καθημερινότητα με αγωνία, όχι μόνο για τα επέκεινα αλλά και για το ίδιο το σήμερα. Μαζί με τους σκελετούς των στενάχωρων αναμνήσεων που πρέπει να κρυφτούν όσο πιο «βαθειά μέσα»  είναι δυνατόν, αργοσβήνουν και λυτρωτικές εμπειρίες που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν αποφασιστικά την πορεία στην ζωή κα να σταθεροποιήσουν το βηματισμό μας σε αυτήν.

Συχνά αναρωτιέμαι: ποιός είναι ο αόρατος μηχανισμός που επιλέγει σε ποιές αναμνήσεις θα επιτραπεί να εισχωρήσουν στην καθημερινότητα (αυτό που υπεραπλουστευτικά αποκαλούμε «ζωή») και να αναμειχθούν με τις υπόλοιπες εκφάνσεις της και σε ποιές όχι;  

Ίσως οι απαντήσεις που κρύβονται στα κενά μνήμης θα μπορούσαν να εξηγήσουν κάποια ανεξήγητα χαμόγελα και κάποια ακατανόητα δάκρυα...