Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Ένα ατάραχο Σαββατοκύριακο μακριά από τον Zardoz της διπλανής πόρτας



Είμαι αποφασισμένος να περάσω ένα ατάραχο Σαββατοκύριακο χωρίς ανατροπές και αναταράξεις: είναι άραγε αποκλειστικά στο χέρι μου αυτό; Προφανώς όχι!
Είναι όμως στο χέρι μου να επιδιώξω να περάσω ένα ομαλό Σαββατοκύριακο. “Πώς θα γίνει αυτό”; μπορεί να αναρωτηθούν ορισμένοι.
Ασφαλώς δεν υπάρχουν ασφαλείς μέθοδοι που να εξασφαλίζουν την επιτυχία του εγχειρήματος, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση όλοι θα είχαμε γίνει σαν τα μαλθακά, αποστειρωμένα πλάσματα του μέλλοντος που περιγράφονταν στην ταινία Zardoz (*). H αλήθεια βέβαια είναι οτι το μέλλον (2001!!!!) που περιγραφόταν στην ενδιαφέρουσα αυτή ταινία επιστημονικής φαντασίας, ήταν πράγματι ατάραχο αλλά και ιδιαίτερα βαρετό.

Δεν θέλω ένα τέτοιο μέλλον ή παρόν, έχω όμως ανάγκη για αταραξία και προτίθεμαι να ακολουθήσω απαρεγκλίτως ορισμένες απλές οδηγίες που ελπίζω να με οδηγήσουν αβίαστα στο επιθυμητό αποτέλεσμα αυτό το Σαββατοκύριακο.
Καταρχήν δε θα δω καθόλου τηλεόραση (με μόνη εξαίρεση την ΑΕΚ το απόγευμα του Σαββάτου!) αλλά αντίθετα θα διαβάσω ορισμένα βιβλία που έχουν κερδίσει το σεβασμό μου αλλά δυστυχώς όχι και το αμέριστο ενδιαφέρον μου με αποτέλεσμα να μην τα έχω ολοκληρώσει: παράδειγμα τέτοιου βιβλίου είναι «Οι Ένθεοι»του Jacques Lacarriere.
Προτίθεμαι επίσης να αποκλείσω κάθε είδους junk-food από αυτό το Σαββατοκύριακο και αλκοολούχα ποτά σε είδη και ποσότητες που πίνονται με προορισμό όχι να δημιουργήσουν ευφορία αλλά να αποτρέψουν την εισροή της μελαγχολίας.
Και τέλος, είμαι αποφασισμένος να αφήσω εκτός τως θυρών μεταφυσικές ανησυχίες, από αυτές που έχουν μπολιαστεί στις ανθρώπινες συνειδήσεις από σκοτεινούς κύκλους που μας εμποδίζουν να διεκπεραιώσουμε (και να απολαύσουμε ακόμα) τις φυσικές λειτουργίες της ανθρώπινης φύσης.
 Και αφού τα παραπάνω είναι το πλέον φυσικό πρόγραμμα του τριημέρου ενός συναισθηματικά υγιούς ανθρώπου (;), δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να αισθανθεί οτι ακολουθεί πνευματική θεραπεία με κατ’ οίκον νοσηλεία: εν κατακλείδι, επισκέψεις στο κελί μου δεν θα αποζητηθούν αλλά, αν έρθουν αναχωρητές-επισκέπτες, θα καλωσοριστούν με χαμόγελα σε καμία περίπτωση σαν αυτά που φορούσαν στα πρόσωπά τους οι μαλθάκες της ταινίας Zardoz!
 
(*)Zardoz: σε αυτήν την ταινία του 1974, εμφανίζονταν οι Sean Connery και Charlotte Rampling! ΥΠΟΘΕΣΗ: Τον 23ο αιώνα οι άνθρωποι ζουν σε άθλιες συνθήκες και τις τύχες τους ορίζει η ιπτάμενη πέτρινη κεφαλή του θεού Zardoz. Ένας πολεμιστής τρυπώνει στο εσωτερικό της κεφαλής και ταξιδεύει σε μια εύφορη κοιλάδα όπου ζει μία κοινότητα διανοουμένων (οι μαλθάκες που λέγαμε!) που έχουν κατακτήσει την αθανασία. Ας αποφασίσουν επιτέλους κοινό κριτικοί: είναι μια από τις καλύτερες ή τις χειρότερες ταινίες στην ιστορία του κινητογράφου;


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

To έχω δει αυτό το έργο πριν 100-120 χρόνια! Μου είχε φανεί εντυπωσιακό τότε, αλλά τελικά όσο το σκέφτομαι μάλλον με τρόμαξε για τις επερχόμενες εξελίξειςΚάποια από αυτά που περιέγραφε, βρήκανε στο μέλλον.
Νώντας

Κωνσταντίνος Ν. Ιωαννίδης είπε...

Και με το Gattaca το ίδιο δεν έγινε ρε Νώντα;