Ο ατυχήσας αναχωρητής

Κάποια στιγμή ο κόσμος των αισθήσεων τον κούρασε. Τότε, με τους αισθητήρες διαίσθησης του σε ύπνωση, αναζήτησε μάταια διέξοδο στον υπεραισθητό κόσμο αλλά βρήκε όλες τις πόρτες γύρω του ερμητικά κλειστές. Δεν αναζητούσε μύστες για τη μετάδοση ιερών μυστικών... μικρά υπερβατικά στοιχεία αναζητούσε ο δυστυχής, αλλά τίποτα! Περιδιάβαινε άσκοπα χωρίς να μιλά στους άλλους ανθρώπους που έκαναν τριγύρω του εξίσου άσκοπες πορείες. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, έζησε σιωπωλά μια ζωή βαρετή που ίσως σε μη μάχιμους εγκέφαλους να φάνταζε συνεπής με μια αδιόρατη φιλοσοφία. Δυστυχώς η φιλοσοφία αυτή δεν ήταν μόνο αδιόρατη. Ήταν και ανύπαρκτη. Έζησε μέσα στην σιωπή και την απομόνωση χωρίς εμφανείς συνέπειες... η ψυχή του το ήξερε αυτό! Η παρατεταμένη απουσία απτών αποδείξεων σε θέματα που τον απασχολούσαν, δε συνιστούσε λόγο να αναθεωρήσει την πορεία του. Μετά από μια αέναη σειρά αποδράσεων στον περιχαρακωμένο χώρο που είχε στη διάθεσή του, βαρέθηκε. Έσπασε τον όρκο σιωπής του κι άρχισε να μιλάει δεξιά κι αριστερά χωρίς περιορισμούς.

Δεν αποτελεί έκπληξη που, λίγο αργότερα από το σπάσιμο της σιωπής, έσπασε και το κεφάλι του. Τον συνάντησα σε μια έρημη πλατεία να περπατάει ματωμένος με το κεφάλι ανοιχτό και τα μάτια κλειστά.

Κάποια στιγμή γύρισε προς τη μεριά μου (με μυρίστηκε;), άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε χαμογελώντας. Άρχισε να κουνάει επίμονα τον δείκτη του χεριού προς την κατεύθυνσή μου μουρμουρίζοντας σε μια ακατανόητη γλώσσα. Οταν τελείωσε το παραλήρημά του, με ήρεμη φωνή μου είπε:

-     - Είδες, στο είχα πει από την αρχή!

Πριν προλάβω να τον ρωτήσω τί εννοούσε, έστριψε και απομακρύνθηκε με βιαστικό βήμα. Ο αέρας παρέσυρε τις τελευταίες του λέξεις μέχρι που εξαφανίστηκε.

Αργότερα το ίδιο απόγευμα, τον βρήκαν πεθαμένο σε ένα παγκάκι με το κεφάλι πάντα ανοιχτό και  ένα μεγάλο χαμόγελο δικαίωσης στο πρόσωπό του.

Σημείωση Κ.Ι. Προφανώς είχα κάποιον στο μυαλό μου όταν έγραφα αυτές τις γραμμές. Υποψιάζομαι οτι υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι ατυχήσαντες αναχωρητές τριγύρω μας...