Ο σπαραγμός της απώλειας… ποιας ακριβώς όμως;

Τί τραβάνε οι σύγχρονοι άνθρωποι!

Όταν οι καιροί γίνονται αποπνικτικοί, οι άνθρωποι γίνονται αποπληκτικοί με αυτά που συμβαίνουν. Κάθε μέρα που περνάει, αντί να γαντζώνονται σε όσα τους δίνουν ελπίδα, λες και τα αποπέμπουν ένα-ένα και συνεχίζουν την πορεία τους απογυμνωμένοι από τις ζωογόνες εστίες.

Στη μνήμη τους είναι χαραγμένος ο σπαραγμός της απώλειας. Μη τους ρωτήσετε όμως για ποια ακριβώς απώλεια υπάρχει αυτός ο σπαραγμός, στ’ αλήθεια δε θα μπορέσουν να σας απαντήσουν. Μπορούν προσώρας να δώσουν μια μορφή στη δυσφορία και τον πόνο, αλλά λίγο αργότερα η μορφή έχει εξαφανιστεί. Το αίτιο έχει σβήσει κι έχει μείνει μόνο το αιτιατό.

Στέκονται περιδεείς μπροστά σε ένα μεγάλο αλλά τελικά αδιευκρίνιστο σπαραγμό: σα να προσπαθούν να περιγράψουν στο γιατρό έναν πόνο που τους κόβει την αναπνοή αλλά την κρίσιμη στιγμή τα χάνουν και δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη, δίνοντας το δικαίωμα ακόμα και σε έναν καλόπιστο παρατηρητή να αναρωτηθεί αν τελικά υπάρχει αυτός ο πόνος ή είναι αποκύημα της φαντασίας τους.

Η πλέον εμφανής πηγή σπαραγμού από αρχαιοτάτων χρόνων που συνεχίζεται ως και σήμερα, είναι η απώλεια αγαπημένων που μετακόμισαν εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός. Γι αυτούς απέδρα. Αλλά αυτό δεν ισχύει για τους άλλους που μένουν πίσω σφιχταγκαλιασμένοι με τον πόνο.

Ίσως είναι η απώλεια τίτλων ιδιοκτησίας, περιουσιακών στοιχείων ή ακόμη και προνομίων στον εργασιακό χώρο… προσφάτως ακόμα και των ίδιων των θέσεων εργασίας.

Μπορεί πάλι να είναι η απώλεια του ερωτικού συντρόφου που οι δρόμοι τους διαχωρίστηκαν και έμεινε μια γλυκόπικρη ανάμνηση για ένα πρόσωπο (και ίσως και ένα σώμα!). Κι ακόμη χειρότερα, η απώλεια του ερωτικού ενδιαφέροντος ευρύτερα που κάποτε αποτελούσε κινητήρια δύναμη ζωής αλλά πλέον καθίσταται πολυτέλεια.

Και τελικά μένουν μ’ έναν σπαραγμό, έναν πόνο για επώδυνες, αδιευκρίνιστες απώλειες, ένα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι τους που αποδομεί την αρχιτεκτονική της ανθρωπιάς στη σύγχρονη εποχή.