Ο ζωοφόρος ήλιος

Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, κάθονται αποκαμωμένοι (ακόμη κι αν δεν υποβλήθηκαν σε σωματικό κάματο τον τελευταίο καιρό) στην άκρη του δρόμου και αγναντεύουν το πουθενά αναζητώντας το τίποτα: αυτήν την εικόνα βλέπω γύρω μου και προσπαθώ εναγωνίως να μην την αφήσω να με κυριεύσει.
Μια θλιβερή ιδεοληψία (*) προσπαθεί να καταπνίξει κάθε προσπάθεια για ανάπλαση των υγιών κυττάρων του ζώντος οργανισμού της χώρας που έχουν εναπομείνει και δεν είναι καθόλου λίγα! Και μέσα σε αυτό το περιβάλλον, κοιμήθηκε κάποια στιγμή το φως και άρχισε να επεκτείνεται το σκοτάδι… αλλά αυτό ήταν πρόσκαιρο. Γιατί όσο κι αν είναι κανείς απορροφημένος από τα προβλήματά του, δε μπορεί, κάποια στιγμή θα πέσει το μάτι του στον ήλιο: ο ήλιος της Ελλάδας, της χώρας με τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια στην Ευρώπη (πάνω από 300 ημέρες το χρόνο), βρίσκεται συνήθως εκεί ψηλά και μας κλείνει το μάτι. Δείχνουμε να λαμβάνουμε τον ήλιο ως δεδομένο και να μην έχουμε επίγνωση αυτής της ευτυχίας που απομακρύνει από μπροστά μας τα προβλήματα. Τί να σου κάνει όμως κι ο ήλιος, τα απομακρύνει τα προβλήματα, δεν τα εξαφανίζει!
Μια που δεν αξιοποιούμε τον ήλιο επαγγελματικά (διαβάζω ενδεικτικά ότι η Ελλάδα είναι δεύτερη από το τέλος στον κατάλογο των χωρών της Ε.Ε. που εγκαθιστούν τα φωτοβολταϊκά), μπορούμε ωστόσο να τον χρησιμοποιούμε ως περιοριστή της δυσαρέσκειας και δυστυχίας που εισρέει. Μέχρις ενός σημείου όμως! Την κρίσιμη στιγμή πρέπει να κάνουμε το άλμα το πιο γρήγορο από τη φθορά, που λέει και ο Οδυσσέας Ελύτης στη Μαρία Νεφέλη του και να βάλουμε σε κίνηση τις δημιουργικές δυνάμεις που κοιμούνται εντός μας.
Εν κατακλείδι, συνιστάται η μη υπερ-έκθεση στον ήλιο, αλλά μόνο η χρήση αυτού του ευλογημένου ζωοφόρου στοιχείου της ζωής, ως κινητήριας δύναμης δημιουργίας.

(*) ιδεοληψία: νοσηρή κατάσταση που εκδηλώνεται με την επίμονη εμφάνιση ιδεών ή αισθημάτων στη συνείδηση (Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη)