Περί ναυαγίων... όχι της ζωής!

 

Τα πρώτα δείγματα ότι ένα ιστορικό γεγονός ετοιμάζεται να ξεχαστεί μέσα στον χρόνο, είναι ότι , όταν αναζητάς στοιχεία γι αυτό, διίστανται οι μαρτυρίες, ακόμα και για τον χρόνο που αυτό συνέβη.

Οι προσωπικές αναμνήσεις σου είναι πολύ ζωντανές, αλλά διαπιστώνεις ότι εσύ έχεις χάσει κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες ή (ίσως ακόμη χειρότερα) τις έχεις προσαρμόσει, ισιώνοντας τις γωνίες τους. Το πιο σύνηθες που συμβαίνει είναι οι άλλοι που βρίσκονταν στα περιστατικά μαζί σου, θυμούνται τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Εν προκειμένω, αυτή η ιστορία έχει καταγραφεί εντός μου στην κατηγορία «οι συγκλονιστικότερες περιπέπειες που έζησα στην ζωή μου». Ήδη η ακριβής ημερομηνία δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία. Σε κάθε περίπτωση, ήταν Μάρτιος του 1987 και θυμάμαι ότι ήταν του Ευαγγελισμού, ήτοι 25 Μαρτίου.

Ανήμερα του Ευαγγελισμού, στις 25/3/1987 η Ελλάδα θα έπαιζε στο Ρότερνταμ κόντρα στην Ολλανδία για τα προκριματικά του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου. Βρισκόμουν  τότε στο Λονδίνο όπου έκανα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές.

Με σαφή άγνοια φόβου, τρεις -Έλληνες- φίλοι αποφασίσαμε να πάμε στον αγώνα. Ένας από τους τρεις που πήγαμε τότε, είχε (κατά δήλωσή του) πολύ καλές σχέσεις με τον έφορο της ομάδας μας (θυμάμαι το όνομά του αλλά δεν έχει σημασία γι αυτό και δεν το αναφέρω). Απ’ ότι είχαμε πιστέψει λοιπόν, θα εξασφαλίζαμε μέσω της γνωριμίας του φίλου μας εισιτήρια δίπλα στη βασιλική οικογένεια της Ολλανδίας (που επρόκειτο να παρακαλουθήσει τον αγώνα)!

6 Μαρτίου 1987 (εδώ αρχίζουν οι πρώτες χρονικές ανακολουθίες). Το βρετανικό φέρι μπόουτ «Herald of Free Enterprise» ναυάγησε λίγο μετά τον απόπλου του από το λιμάνι Ζεεμπρούγκε του Βελγίου. Αν και το πλοίο βρισκόταν κοντά στο λιμάνι και σε ρηχά νερά, 193 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Αιτία της τραγωδίας, σύμφωνα με το πόρισμα των ερευνών ήταν η εισροή υδάτων από μια ανοικτή μπουκαπόρτα του πλοίου.

Είχαμε προγραμματίσει να πάμε οδικά (είχα τότε μιa Alfa Romeo Giulietta και συμφωνήσαμε οι τρεις μας να πάρουμε δικό μου αυτοκίνητο για τη μετακίνησή μας στο Ρότερνταμ). Η διαδρομή μας θα ήταν η ακόλουθη: Λονδίνο – Ντόβερ (οδικά), από εκεί με φέρρι-μπόουτ στο Ζεεμπρούγκε του Βελγίου και τελικά από εκεί οδικά στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας): Ξέραμε σε ποιό ξενοδοχείο θα έμενε η εθνική μας ομάδα και είχαμε κανονίσει να μείνουμε στο ίδιο.

Από πληροφορίες που είχαμε πάρει (από πού, δε θυμάμαι), υπολογίζαμε να βρίσκονται στο γήπεδο πειρσσότεροι από 5.000 έλληνες φίλαθλοι και στο ξενοδοχείο μας περίμεναν τα εισιτήριά μας: όπως είπα, τα εισιτήρια θα ήταν δίπλα στην βασίλισσα της Ολλανδίας. Είχαμε αποφασίσει να μην είμαστε εγκάρδιοι μαζί της για να μην της δώσουμε πολύ αέρα!

Μάθαμε ότι, από Ντόβερ μέχρι Ζεεμπρούγκε θα ταξιδεύαμε με το αδελφό φέρι μπόουτ του «Herald of Free Enterprise» που, όπως είδαμε στις ειδήσεις είχε ναυγήσει την προηγούμενη μέρα λίγο μετά τον απόπλου του από το λιμάνι Ζεεμπρούγκε, οδηγώντας στον πνιγμό 193 άτομα.

Οι  εικόνες του βουλιαγμένου πλοίου έκαναν το γύρο του κόσμου και προβλήθηκαν στα τηλεοπτικά κανάλια όλου του κόσμου. Ο πατέρας μου είχε δει αυτά τα πλάνα και ανησύχησε πολύ: προσπάθησε να με αποτρέψει να πάρουμε αυτό το πλοίο: είχα όμως ένα ακράδαντο επιχείρημα: δεν είχε συμβεί ποτέ στα ναυτικά χρονικά να ναυγήσουν δύο αδελφά πλοία με διαφορά μιάς μέρας. Έτσι, με βαρειά καρδιά ο πατέρας μου συμφώνησε.

Θυμάμαι ότι το βράδυ βάλαμε ξυπνητήρι και οι δύο από τους τρεις σηκωθήσαμε από την καμπίνα που μέναμε κατά τις τέσσερις το πρωί. Ανεβήκαμε στο κατάστρωμα και είδαμε το κουφάρι του βουλιαγμένου «Herald of Free Enterprise». Είχε ομίχλη και η θέα του κουφαριού του πλοίου που ολόγυρά του έπλεαν μικρά πλοιαράκια ψάχοντες για τυχόν διασωθέντες (δεν βρήκαν τελικά κανέναν ζωντανό) ήταν στα μάτια μας ανατριχιαστική.

Την άλλη μέρα, φτάσαμε τελικά στο ξενοδοχείο όπου θα έμενε Εθνική Ελλάδας (και εμείς!) και ψάξαμε για τον έφορο της ομάδας: μας υποδέχτηκε με μια περήφανη αδιαφορία και όταν του ζητήσαμε τα εισιτήριά μας (δίπλα στη βασίλισσα πάντα!) μας είπε να ψάξουμε να βρούμε τον κύριο που είχε «κάποια λίγα εισιτήρια για τους έλληνες φιλάθλους».

Τα όσα διαπιστώσαμε μας τάραξαν λίγο: Δε θα υπήρχαν έλληνες φίλαθλοι και βέβαια μην είδατε τη βασίλισσα στο γήπεδο.

Το ίδιο απόγευμα στον αγώνα, καθίσαμε στο πέταλο, δίπλα στους πιο άγριους ολλανδούς φιλάθλους. Δεν είδαμε άλλους φιλάθλους, ούτε ελληνικές σημαίες. Πίσω μας μόνο, υπήρχε ένα γενναίος οπαδός του ΠΑΟΚ με κασξώλ της ομάδας του στο κεφάλι που έκανε συναχώς άσεμνες χειρονομίες στους ολλανδούς και τους προέτρεπε στα Αγγλικά να πάνε να αναπαραχθούνε!

Οι φίλαθλοι των ολλανδών έδειχναν μάλλον άφιλοι και το υπέροχο  γκολ του Σαραβάκου στο 6ο λεπτό τους αιφνιδίασε και τους εκνεύρησε περαιτέρω. Μας κοιτούσαν απειλητικά και μας φώναζαν «Νάνα Μουσκούρη!». Τότε κατάλαβα ότι το ελληνικό τραγούδι έχει μεγάλη πέραση σε όλον τον κόσμο αλλά τί να το κάνεις; Τα απειλητικά βλέμματα των ολλανδών πλήθαιναν  και ο ΠΑΟΚτζής φίλαθλος συνέχιζε τις χειρονομίες του.

Μπαίνοντας στο γήπεδο, ο ένας από τους τρεις μας είχε μαζί του μια ελληνική σημαία τεραστίων διαστάσεων. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς την δίπλωσε στα πενήντα, εκατό και την έκρυψε στην τσέπη του. Ευτυχώς οι Ολλανδοί ισοφάρησαν (ο Βαν Μπάστεν ισοφάρισε) στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου και οι ολλανδοί φίλαθλοι ξεχάστηκαν και φύγαμε απαρατήρητοι (με ένα πολύ αποτέλεσμα το 1-1) πριν τελειώσει το ματς. Να θυμίσω ότι εκείνη η Ολλανδία του Ρίνους Μίχελς ήταν άπαιχτη τότε. Αυτό το 1-1 κόντρα στους Ολλανδούς ήταν το μοναδικό θετικό αποτέλεσμα που πήραμε σε οκτώ αγώνες, το γκολ μάλιστα του Σαραβάκου ήταν (και είναι;) το μοναδικό που έχουμε πετύχει εναντίον της Εθνικής Ολλανδίας! Εκείνο δε το θετικό αποτέλεσμα της Ελλάδας κόντρα στην Ολλανδία είχε κάνει αίσθηση σε όλη την Ευρώπη. Οι "οράνιε" (έτσι τους φωνάζουν χαΪδευτικά επειδή φοράνε πορτοκαλί φανέλες) προκρίθηκαν στα τελικά και πήραν και το τρόπαιο!

Το βίντεο-πειστήριο (είναι πολύ μεγάλο και δεν μπορεί να "ανεβεί") από το ξενοδοχείο της εθνικής (από το 1987, είναι θαύμα που σώζεται ακόμη) μένει να θυμίζει μια όμορφη, λίγο-άγρια, εμπειρία, τρελλών νιάτων που διακατέονται από άγνοια φόβου. Εμφανίζονται ο Νίκος Βαμβακούλας (πρωταγωνστής), Νίκος Αναστόπουλος (συμπρωταγωνιστής) και τα άλλα παιδιά: Ξανθόπουλος, Μανωλάς, Μίχος, Μπονόβας, Σαραβάκος, Αντωνίου, Μητρόπουλος, Κωφίδης.

ΥΓ. Αν δε μαζέψεις (ποδοσφαιρικές αν είσαι άντρας) έντονες εμπειρίες, η ζωή δεν έχει αξία. Μεγαλώνοντας, η άγνοια φόβου έχει υποχωρήσει: αρχίζω να διακατέχομαι από γνώση θανάτου πλέον!