Δάνεισέ μου ένα όνειρο

Δεν είναι οτι δεν έχω όνειρα. Έχω και μάλιστα πολλά αλλά αυτήν την ώρα δεν έρχονται στο μυαλό μου. Το σταδιακό πριόνισμα των ελπίδων από τη σκληρή πραγματικότητα οδηγεί σε διαφορετικό δρόμο κάθε άνθρωπο: μερικούς τους ωθεί σε απρόβλεπτους τρόπους βίαιας συμπεριφοράς με αποτέλεσμα να κάνουν κακό σε αγαπημένους που ενδιαφέρονται γι αυτούς αλλά, συχνά και στους ίδιους τους τους εαυτούς. Σε κάποιους άλλους, μετατρέπεται η φαιά ουσία του μυαλού σε λαπά και κυκλοφορούν στον δρόμο με ένα άδειο χαμόγελο χωρίς να μπορούν να αρθρώσουν λέξη. Οι πιο αδύναμοι πετούν με ελαφριά καρδιά την πετσέτα του ηττημένου σε έναν αγώνα που αρνούνται να συνεχίσουν. Κάποιοι πονηροί (ή μήπως είναι αλαφροΐσκιωτοι και κάτι παραπάνω ξέρουν;) στρέφουν το ενδιαφέρον τους σε θέματα ήσσονος σημασίας, όπως τα αποτελέσματα του ποδοσφαίρου ή των γυμναστικών επιδείξεων σε θεαματικά στρατόπεδα συγκέντρωσης συνανθρώπων που διαγκωνίζονται να διακριθούν για να κερδίσουν αυτά που άφησαν πίσω τους για να βρεθούν σε αυτά τα στρατόπεδα.

Να ξέρεις οτι δεν είμαι αγνώμων ούτε αχάριστος. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό αλλά αυτό το πριόνισμα, με κάνει να ξεχνάω τα όνειρά μου. Και στ’ αλήθεια, την κρίσιμη στιγμή έχουμε ανάγκη τα όνειρά μας, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά. Η εύκολη λύση θα ήταν να υιοθετήσω τα όνειρα των παιδιών μου και να τα κάνω ολόδικά μου: η ψυχή τους είναι αγνή και, κατά τεκμήριο, τα όνειρά τους είναι “καθαρά”. Ναι, αλλά ακόμη κι αν ενυπάρχω σε αυτά σε κάποιο βαθμό ως εμπνευστής, δεν είναι τα δικά μου όνειρα!

Γι αυτό σου λέω, μπορείς να μου δανείσεις ένα αληθινό όνειρο χωρίς συνοδά μέλη; Θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να στο επιστρέψω έστω και μεταμορφωμένο σε σκόρπια ελπίδα ελευθέρας βοσκής.