Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Οι παλιοί φίλοι είναι αλλιώς… γελώντας ξανά και ξανά με τα ίδια ακριβώς αστεία!



Μου αρέσει να συναντιέμαι με παλιούς φίλους. Νοιάζεται ειλικρινά ο ένας για τον άλλο και τίποτα δεν έχει ο ένας να αποδείξει στον άλλον: η ιστορία έχει καταγραφεί με παρεμφερή -και ενίοτε ακριβώς ίδιο!-τρόπο στις συνειδήσεις και των δύο και το γεγονός ότι η συνάντηση δεν μπορεί να κρύβει μεγάλες εκπλήξεις, μάλλον λυτρωτικό μου φαίνεται. Προφανώς υπάρχει καλή πίστη και διάθεση για συγχώρεση για τυχόν λάθη αλλά ένα είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορείς να κάνεις με έναν παλιό φίλο χωρίς βαριεστιμάρα και τύψεις: 

Να γελάσεις ξανά και ξανά με τα ίδια ακριβώς αστεία!

Εκεί που η αγαπημένη σου συμβία ή τα παιδιά σου μπορούν κάλλιστα να σε επαναφέρουν στη γη με τρυφερή αυστηρότητα του τύπου “την ξανακούσει αυτήν την ιστορία δέκα φορές!”,  στα μάτια του παλιού φίλου βλέπεις την αβίαστη αγωνία για την έκβασή της, ακόμη κι αν την έχει ακούσει πολλές φορές μέχρι σήμερα: λες και το πέρασμα του χρόνου έχει διαγράψει από τη μνήμη του το στοιχείο της επανάληψης και το πεπερασμένο του πράγματος.

Συνάντηση με παλιές κοπέλες, φλερτ ή ανύποπτες εμπλοκές που δεν τελεσφόρησαν, είναι άκομψες, άχαρες, ακόμη και επικίνδυνες: μακριά και αγαπημένοι με μια αγάπη επιφανειακή και ασφαλή. Ενώ ο παλιός φίλος, από τη στιγμή που έχετε από κοινού επιλέξει την κοινή πορεία (ακόμη και εξ αποστάσεως), επιθυμεί διακαώς να μάθει τα νέα του φίλου του αλλά θέλει να ξανακούσει παλιές ιστορίες, λες και έχει ανάγκη για κάλυψη κενών από την εξιστόρησή τους τις δεκάδες φορές που προηγήθηκαν. 

Σε ευχαριστώ Διονύση για την ανύποπτη επανασύνταξη στιγμών του παρελθόντος της σημερινής βραδιάς.

ΥΓ. Για συναισθηματική οικονομία αφήνω εκτός κειμένου την υπέροχη καλλιτεχνική συζήτηση κινηματογραφικής μέθεξης για τα ζωοφόρα νοήματα της ταινίας The Three Amigos που μπορούν να διαπιστωθούν μόνο μετά την ενδέκατη φορά παρακολούθησης της ταινίας και υπό συνθήκες ωρυομένων συζύγων με -άδικες και ανακριβείς- αιτιάσεις της μορφής “φτάνει πια, την έχετε δει εκατό φορές!”… δε γράφω άλλο, με πνίγει το δίκιο!

1 σχόλιο:

proinos είπε...

Φίλε παληέ Κωνσταντίνε, ευχαριστώ σε που γράφεις και τις δικές μου σκέψεις, συμπληρώνω μόνο πως παίζει ρόλο και η προσωπικότητα του φίλου, ότι μπορεί να λέει το ίδιο πράγμα επί χρόνια, πάντα με φρεσκάδα, ενδιαφέρον και λαμπερά μάτια. Τυχερός που το χαίρομαι μαζί σου. Στην επόμενη φορά!