Η αιώνια επιφανειακή ευτυχία με γεύση βατόμουρο και το ίχνος της πεταλούδας

Δε λυπάμαι αυτούς που βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση ενός συναισθηματικού καταφυγίου. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ζωντανοί. Οι «άλλοι», οι δυστυχείς είναι καταδικασμένοι να βρίσκονται σε μια αιώνια επιφανειακή ευτυχία με γεύση βατόμουρο και αυτό τους απομακρύνει από την ζωοφόρα αναζήτηση της αλήθειας: όσο κι αν κινούνται επιδεικτικά, μένουν στην ουσία εγκλωβισμένοι κι ακίνητοι, λες και πρέπει να εκτίσουν την ποινή τους σε έναν αγρό με ροζ τούλια. 

Η ευτυχία δεν είναι ακινησία. Και αν αισθανθούμε οτι τη συλλάβαμε και τη φυλακίσαμε στα χέρια μας -περισσότερο από τύχη παρά από μακροχρόνιο σχεδιασμό- δεν πρέπει να την παίρνουμε τοις μετρητοίς.

Να χαρείς τη στιγμή ευτυχίας που πέρασε και χάθηκε: το ήξερες από την αρχή οτι δε έμενε στα χέρια σου για πάντα. Σαν πεταλούδα που εγκλωβίστηκε σε μια ανθρώπινη χούφτα και μετά είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Σα ψυχή που επιστρέφει στη γη μετά το θάνατο με τη μορφή της πεταλούδας όπως πιστεύουν οι Μαορί της Νέας Ζηλανδίας: δεν μπορεί να μείνει για πάντα, πρέπει να πετάξει για αλλού. Πριν χαθεί, αφήνει πίσω της το ανεπαίσθητο άγγιγμά της που φέρνει μνήμες παραδείσου.

Δεν είναι και λίγο...