Κάτι θέλει να μου πει ο Ποιητής...

Όλη η χώρα είναι σε θέση εναγώνιας αναμονής και όλες οι αποφάσεις μετακυλίονται για το άγνωστο μέλλον. Το γέλιο σε ανοιχτούς χώρους θεωρείται δημόσια πρόσκληση αφού και το χαμόγελο ακόμη, δικαιολογείται μόνο ως ένδειξη αμηχανίας. Και πάνω στην κατήφεια των καιρών, παραμονεύει το ελληνικό καλοκαίρι για να ανατρέψει όλες τις αντιδράσεις των μουτρωμένων ανθρώπων (οφείλω να ομολογήσω οτι, συχνότατα, κι εγώ τέτοιος είμαι). Ο έρωτας για τη θλιμμένη Ελλάδα υποχωρεί, την ώρα που η μυρουδιά της ασθένειας της χώρας είναι απωθητική: η Ελλάδα γίνεται λιγότερη ερωτεύσιμη για τους επισκέπτες αλλά (ουαί!) και για τους κατοίκους της...

Ένιωθα οτι το μόνο που θα μπορούσε να ανθίσει σε αυτόν τον κήπο/χώρα αυτήν την περίοδο είναι η μελαγχολία, μέχρι που είδα την αναπότρεπτη ανθοφορία της ομορφούλας (φυτό, όνομα και πράγμα!) που ανέκαμψε στη γλάστρα της πίσω βεράντας και από παραπεταμένο κοτσάνι που μάζεψα πριν από μερικούς μήνες από τον δρόμο, εξελίσσεται σε ένα λουλούδι με άποψη για τη μη εγκατάλειψη της ελπίδας: 

Κάτι θέλει να μου πει ο Ποιητής...