Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Καλόπιστα σιωπηλός, αν και βαθειά ανήσυχος: Φρούδες ελπίδες και φλούδες που γλυστράνε



Εξ αποστάσεως, βλέπω τον κόσμο να τρέχει έξαλλος προς μια κατεύθυνση. Μπροστά ο πιο νέος και υγιής και στο τέλος βαρυγκομώντας και οι ηλικιωμένοι κρατώντας τις μαγκούρες στα χέρια τους. Συμβαίνει τακτικά αυτό αλλά, δυστυχώς, η εικόνα αυτή σχεδόν πάντα συμπληρώνεται από την επιστροφή του κοινού που, απαγοητευμένο και ξέπνοο, αναζητά την θέση όπου βρισκόταν πριν ακούσει τις σειρήνες και ξεκινήσει την πορεία στο κενό. Κάποιοι λίγοι πονηροί, αποθέτουν τα μπαγκάζια τους στο σταθμό όπου σταμάτησε η πομπή και μένουν εκεί προσπαθώντας να ενταχθούν στη νέα τάξη πραγμάτων: υψηλοφώνως δε τονίζουν την παντοτινή τους υποστήριξη στους ανθρώπους και τους θεσμούς που δείχνουν εκείνη την ώρα να διαφεντεύουν τις εξελίξεις. Εκκωφαντικές φωνές αλληλοκαλύπτουν η μία την άλλη, προσφέροντας μια χρυσή δικαιολογία σε όσους δεν θα πραγματοποιήσουν τελικά τα υπεσχημένα: είχε φασαρία, δε σε άκουσα... Δεν είμαι μεμψίμοιρος, κουρασμένος είμαι από φρούδες υποσχέσεις, από τις οποίες έμειναν στα χέρια μου μόνο οι φλούδες. Νοιώθω όμως οτι τώρα είναι η καλύτερη στιγμή για δημιουργική σιωπή. Να μην ενοχλώ αυτούς που θέλουν να παράξουν έργο, ούτε να βγάλω χαιρέκακα συμπεράσματα μετά τα πρώτα λεπτά των αναταράξεων. Βάζω την ψυχρή λογική στην άκρη επειδή έτσι με συμφέρει και κοιτάζω τον Oυρανό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: