Δεύτερο στενό δεξιά μετά την ευτυχία

Περιφέρεται με ένα διαρκές μουτρωμένο ύφος στο πρόσωπό του που τον τελευταίο καιρό βρίσκει εύφορο ύφος ανάμεσα στους απανταχού πιεσμένους αφόρητα από τις δυσκολίες της σύγχρονης ζωής. Ο αγώνας του της πολυετούς μουρμούρας, τώρα δικαιώνεται. Κατηγορεί τους άγγελους για όσα φθονερά συμβαίνουν στις σαλεμένες σκέψεις του και, όταν αυτοί δεν τολμούν να του απαντούν (!) με ολοκάθαρες φωνές (κατά προτίμηση στο ξύπνιο του), κοιτάζει το κενό με ειρωνεία και μονολογεί θριαμβευτικά: «Δε μιλάτε, ε; Τί να πείτε άλλωστε;». Γνωρίζω πολλούς τέτοιους ανθρώπους κι αυτά στα οποία αναφέρονται δε μου ακούγονται πλέον εντελώς απόμακρα.

Δεύτερο στενό δεξιά μετά την ευτυχία, κρύβεται η απόγνωση. Οι πρώην χαρούμενοι άνθρωποι, συχνά γίνονται οι μεγαλύτεροι οπαδοί της απελπισίας. Κι επειδή η απελπισία είναι μια κολλητική ασθένεια, πολλοί ακολουθούν (ακόμη κι αν δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο του «Οι 48 Νόμοι της Δύναμης») τις συμβουλές του Robert Greene και αποφεύγουν κάθε λογής κακορίζικους ανθρώπους που τους περιβάλλουν.

Αυτή η μέθοδος μας προφυλάσσει από συναισθηματικές κακοτοπιές και απομακρύνει τον κίνδυνο, αν ανοίξεις την πόρτα και αφήσεις όλους της γης τους καταραμένους που σου χτυπούν να μπουν μέσα, να γίνεις κι εσύ ο ίδιος κοινωνός αρνητικής ενέργειας στο περιβάλλον σου: στη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τους φίλους και συνεργάτες σου.

Την ακολούθησα κι εγώ σε μια προσπάθεια άμυνας αυτή τη μέθοδο και σιωπηλά απομάκρυνα από τη ζωή μου, με ή χωρίς την θέλησή μου, ανθρώπους πρώην πολύ κοντινούς. Τώρα ετοιμάζομαι με πολύ λεπτές κινήσεις να σουτάρω κι αυτόν τον μουντρούχαλο που μου χτυπάει συνέχεια το παράθυρο: Εγώ λοιπόν, αυτόν τον μουτρωμένο κλαψιάρη, δεν τον συμπαθώ καθόλου. Απλώς τον φιλοξενώ όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό εντός μου. Όλο με διαβεβαιώνει οτι, όπου νάναι, θα φύγει κι εγώ τον αφήνω να μου μαυρίζει την καρδιά, γιατί συχνά ανάμεσα στους οδυρμούς και τις κατάρες, βρίσκω και λογικά επιχειρήματα στα λεγόμενά του.

Τελείωσε, θα τον σουτάρω!