Ένας τόπος εξορίας και περισυλλογής

Μικρά, τυχαία (;) περιστατικά δημιουργούν αίφνης περιορισμούς στην καθημερινή ζωή που ποτέ δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε λίγο πριν. Και τότε, έχουμε την ευκαιρία να εκτιμήσουμε μικρές μηχανικές κινήσεις που επαναλαμβάνουμε με βαριεστημάρα. Παράδειγμα από την πρόσφατη προσωπική μου εμπειρία: ένα αδιευκρίνιτο ιατρικό περιστατικό που βρίσκεται υπό εξέταση (η επιστήμη για μια ακόμη φορά βρίσκεται στο πλευρό μου!), δε μου επιτρέπει εδώ και περίπου μια εβδομάδα να (χειρο)γράφω, ενώ πρόσφατα ξεκίνησα να δακτυλογραφώ στον υπολογιστή με το αριστερό χέρι (υπ’όψιν, είμαι δεξιόχειρ!). Ενίοτε βλέπουν το φως και μικρές καλλικαντζούρες μου που δεν είναι ευανάγνωστες, ούτε καν χαριτωμένες. Συνηθίζω γράφω όλα μου τα κείμενα χειρόγραφα και μάλιστα εναλάσσοντας τα χρώματα των πεννών μου. Και τότε παρουσιαζόταν ένας πολύχρωμος κόσμος με σημαδια και στιγμές που έβγαζαν νόημα στον ανύποπτο αναγνώστη. Τώρα, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Προσωρινά ελπίζω. Μ’αυτά και μ΄αυτά, αυτήν τη στιγμή βλέπω την αξία του να μπορώ να γράφω πράγματα που μπορούν να διαβαστούν στη συνέχεια και να μου υπενθυμίσουν μελλοντικές υποχρεώσεις μου ή να αποτυπώσουν στιγμές στιγμιαίας έμπνευσης. Αλλά τώρα που βλέπω την αξία του, δεν μπορώ να το κάνω. Και πρέπει να μείνω μακριά από αυτόν τον όμορφο κόσμο που αποτελεί συγχρόνως τόπο εξορίας και περισυλλογής...