Mελαγχολία: ένα βαρετό ρόφημα

Σιωπηλός, κάθεται όλη τη μέρα στον καναπέ του με το βλέμμα καρφωμένο στην κλειστή πόρτα (που ο ίδιος έκλεισε!). Δεν κάνει ένα βήμα να σηκωθεί από τη θέση του για να βγει έξω σε άλλους τόπους, όχι κατ’ανάγκη μακρινούς. Ούτε καν να πλησιάσει το παράθυρο δεν έχει δύναμη για να αντικρίσει τον κόσμο έξω. Παλαιότερα, αυτός ο κόσμος έξω ήταν ο δικός του κόσμος. Τώρα πια όχι, έγινε ένας κόσμος ξένος, άγριος κι αφιλόξενος.

Θυμάται τότε που ζούσε μέσα σε έναν ωκεανό από συναισθηματικές καταιγίδες. Ενώ του έδειχναν αφόρητες εκείνες τις στιγμές, του έδιναν όμως υλικό για τον εσωτερικό διάλογο που ακολουθούσε. Ήταν μία πύλη μέσα από την οποία μπορεί να αισθανθεί οτι συμμετέχει στη ζωή του. Τώρα πια, δεν έχει τίποτα να συζητήσει με τον εαυτό του κι ούτε καν παρατηρητής της ζωής του δεν είναι.

Προσοχή, προσοχή... να μη μπερδεύουμε τη μελαγχολία με τη σωματική κούραση που οδηγεί σε αδράνεια!!!

Με αποφασιστικότητα, επανατοποθετεί τον εαυτό του στο οικοσύστημα. Αυτή η επανατοποθέτηση περιλαμβάνει (για να μη πω ξεκινάει από) επαναπροσδιορισμό-θεμελειωδών αξιών και φθορών: Όπως έγραψε ο Γάλλος συγγραφέας Henri de Montherlant Η μελαγχολία είναι η μικρή πολυτέλεια των φτωχών ψυχών και αυτός -και είναι σίγουρος γι αυτό!- δεν έχει φτωχή ψυχή... άρα δεν πρόκειται για μελαγχολία!

Ήταν λίγο κουρασμένος και τα μπέρδεψε ο δυστυχής!

ΥΓ. Θέλω να σας δω τι θα σκέφτεστε για τον γράφοντα όταν θα διαβάζετε τα Δέκα σταθερά βήματα πάνω στην άμμο...