Αναχωρητές του γλυκού νερού στα κόκκινα ΙΙ- επιστροφή στο μαντρί

Άοκνοι αναχωρητές της ζωής ή μήπως τρομαγμένοι φυγάδες της σύγχρονης κοινωνίας; Συνωστίζονται στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, στα λιμάνια, ακόμα και στις στάσεις των λεωφορείων τον τελευταίο καιρό. Θέλουν να απομακρυνθούν το συντομότερον δυνατόν από τον τόπο του εγκλήματος... άραγε του δικού τους εγκλήματος ή μήπως του εγκλήματος των άλλων, των πονηρών σε βάρος των συγγενών τους και των ανθρώπων της διπλανής πόρτας; 

Περπατούν πιασμένοι αγκαζέ με πνευματικούς ενατενιστές που -ουαί!- καθόλου πνευματώδεις δεν είναι. Είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος την αλήθεια, ο κόσμος είναι γεμάτος από κατηφή πεφταστέρια που περιπλέκουν την κατάσταση. Κι από πρώην κακοήθεις επηρμένους είναι γεμάτος, που χάνοντας δικαιώματα που βρέθηκαν στην αυλή τους με σκοτεινούς τρόπους, γίνονται επικίνδυνοι για την ανθρώπινη κοινωνία. Μια κάποια λύση θα ήταν οι μεταποιήσεις των συνειδήσεων προς όφελος της νέας τάξης πραγμάτων ή πάλι το τσουβάλιασμα των αναμνήσεων από καθαρή ζωή σε ένα σκονισμένο ταξιδιωτικό σάκκο -βαθειά , πολύ βαθειά!- απ’ όπου δε θα αποτελούν κίνδυνο για ανάφλεξη της ανθρώπινης αγωνίας.

Την κρίσιμη στιγμή, εικόνες από την περιρρέουσα απελευθερωμένη πραγματικότητα τους αποσπούν την προσοχή και αποσοβούν τον κίνδυνο της ανάφλεξης της ανθρώπινης αγωνίας: Αλήθεια, αυτή η κυρία με το προκλητικό κόκκινο φόρεμα, γνωστή μου φαίνεται. Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, βαριέμαι χαρακτηριστικά να αναζητήσω το σημείο επαφής της γνωριμίας.

Πίσω στο μαντρί, γρήγορα! Ο κίνδυνος της σωτηρίας από την αποβλάκωση που θα μας βοηθούσε να αντιμετωπίσουμε την κρίση, δεν έχει αποσοβηθεί οριστικά...