Επιστρέφοντας νικητής... από πού,άραγε;

Την τελευταία περίοδο αισθανόμουν την ανάγκη της απομάκρυνσης από την ψυχοφθόρο καθημερινότητα, χωρίς όμως να κρατώ ερμητικά κλειστό το παράθυρο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Έτσι, επέλεξα να κρυφθώ στο φως και τη φασαρία του κόσμου, ώστε σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης να μπορεί να με αναζητήσει κάποιος. Όταν βρίσκεσαι σε αυτήν την κρυψώνα, εύκολα μπορούν να σε αναζητήσουν. Να σε αποζητήσουν όμως, είναι αδύνατο γιατί κρύβεσαι πίσω το ένδυμα της φυσικής παρουσίας υπό το βλέμμα παρουσία μαρτύρων, κι έτσι αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις. 

Απήλαυσα την περίοδο της ενεργής απουσίας μου από τα γήινα και τώρα σιγά-σιγά επιστρέφω νικητής, χωρίς να έχω κερδίσει οποιαδήποτε μάχη (δεν έδωσα καμία, εξάλλου!). Επειδή γνωρίζω οτι ο μεγαλύτερος κίνδυνος εμφανίζεται την ώρα της νίκης, προσέχω τα νώτα μου: πρέπει να κρυφτώ εμφαντικά, να αποφεύγω εντάσεις και συγκρούσεις χωρίς να δίνω το δικαίωμα σε οποιονδόποτε μου προσάψει έλλειψη θάρρους. Η αυτοπεποίθηση και το ανοιχτό θαρραλέο βήμα στο κενό σου κερδίζουν χρόνο μέχρι να ολοκληρωθεί η επιστροφή. Αυτό, μπορώ να το κάνω, ακόμη κι αν βαραίνει το βήμα μου. Σε τελική ανάλυση, αν δυσκολέψουν τα πράγματα, υπάρχει πάντα και η εκκωφαντική σιωπή, που είναι ταμάμ για ανασύνταξη δυνάμεων πριν από την κρίση.

Βέβαια κατά την επιστροφή, η ενεργός απόκρυψη θέλει προσοχή γιατί τον τελευταίο καιρό αίφνης επανεμφανίστηκαν στην κοινωνία πολλά δημόσια πρόσωπα (μακριά από εμένα!) που κρύβονται για να αποφύγουν ροχάλες και γρόνθους από το ζαλισμένο κοινό που παραπλάνησαν...