Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Γραφή χωρίς ροζ συννεφάκια



Αποφεύγω να γράψω κείμενα όταν βρίσκομαι σε συναισθηματική υπερ-φόρτιση. Κανείς δε φταίει να διαβάζει τα ψυχο-νευρωτικά μου, ακόμα και οι παλαιότεροι που βρίσκονται δίπλα μου από τα «8 Σημάδια» του 1998. Αυτοί οι παλαιοί, έχουν πάρει τόσο γερή δόση από κείμενα που φαίνονται καταθληπτικά αλλά εγώ ισχυρίζομαι οτι κρύβουν μέσα τους την ελπίδα του φωτός, ώστε έχουν αποκτήσει ανοσία. Αντί λοιπόν να δώσω φωνή (γραφή για την ακρίβεια) σε στιγμές και σημάδια της σκοτεινής πλευράς, στέκομαι σε μια άκρη της ζωής μου και ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο. Αργότερα, σφυρίζοντας αδιάφορα, παίρνω στα χέρια μου μια λευκή κόλλα χαρτί, με την ελπίδα οτι, οι προηγούμενες γκριζαδούρες που αναζητούσαν δίοδο έκφρασης, έχουν εξαφανιστεί. Άσε δηλαδή που μεγαλώνω κιόλας, οπότε ξεχνάω. Άρα, πολύ βάσιμα μπορώ να αισθάνομαι οτι τις βαθειές γκριζαδούρες μου τις τρώει το μαύρο σκοτάδι. Τότε, στη δεύτερη φάση, άλλα έρχονται και μου χτυπούν την πόρτα ή κι αν είναι τα ίδια με τα προηγούμενα, έχουν ωστόσο αλλάξει χρώματα. Ευτυχώς, ελλείπουν πλέον παντελώς τα ροζ συννεφάκια από το συναισθηματικό μου περίγυρο. Επομένως και από τη γραφή μου.

Ποιός είναι αυτός ο άγνωστος που υπογράφει κείμενα στο blog μου;

Δεν υπάρχουν σχόλια: