Δεν το αξίζω αυτό

Ομολογώ οτι με κούρασε η διαπλάτυνση των πυλών της αντίληψής μου. Επιτρέποντας (και ενίοτε επιδιώκοντας) γνώμες και αιτιάσεις από πολλούς χωρίς «face-control» στις ψυχές τους, παρεισέφρησαν στην καθημερινότητά μου και κάθε λογής μικρότητες που ταράζουν τον -ήδη τραυματισμένο από δικά μου λάθη- ψυχικό μου κόσμο. Έχω παρατηρήσει ότι, όταν για κάποιον ακατανόητο λόγο φθάνω σε μια παρήγορη κατάσταση ισορροπίας αφήνοντας πίσω μου παλαιά λάθη, αμαρτίες και ήττες, λες και το οικοσύστημα τρελλαίνεται και ξεχύνονται αδίστακτοι μηχανισμοί με σκοπό την επαναφορά στην πρότερη -μη ικανοποιητική- κατάσταση –της ταραχής. Λες και το σύστημα δοκιμάζει τις αντοχές μου, απομακρύνοντάς με από την αταραξία. Παρατήρησα οτι, την ώρα που αρχίζει να αναβλύζει μέσα μου η υποψία του εσωτερικού φωτός, σκοτεινές φιγούρες περιφέρονται γύρω μου με δαδιά που διαχύνουν το σκοτάδι.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αρχίζω να αισθάνομαι οτι αυτοί οι συλλογισμοί και αυτές ποι εικόνες που τους μεταφέρουν, είναι προϊόντα ενός κόσμου που καθόλου δε με γοητεύει.

Άσε που δεν τον αξίζω έναν τέτοιον κόσμο.