Μια ευπρεπής προσπάθεια προσέγγισης του Θεού

Διεπίστωσα οτι η μεταφυσική διάθεση που υπάρχει στα κείμενά μου τρομάζει τον αναγνώστη: ποιός ξέρει τί βάζει με το μυαλό του όταν η αλληλουχία των λέξεων που τα ντύνουν αποκλίνει από τις συνήθεις δομές. 

Κι όμως...

Η χρήση μιας ποιητικής μεταφυσικότητας αποδιώχνει την ξεραΐλα του γραπτού λόγου και διακατέχεται από μια -επιτρέψτε μου!- καλωσύνη που σπανίζει στη σημερινή εποχή. Όχι μόνο στο γραπτό λόγο αλλά και στην καθημερινή ζωή, η αποπνεόμενη καλωσύνη συχνά εκλαμβάνεται σα δείγμα αδυναμίας που, με αυτόν τον τρόπο, κρύβει τα προβλήματα και τις αγωνίες του γράφοντος. 

Κι όμως, αισθάνομαι οτι η μεταφυσικότητα στο γραπτό λόγο είναι η αποτύπωση της κραυγής της ανθρώπινης αλήθειας, που διακόπτει τη σιωπή του σύμπαντος, δίνει νόημα στη ζωή και αναζητά το Θεό μέσα στη σιωπή ολόγυρα. Άλλωστε και ο Ζοζέ Σαραμάγκο στο έργο του ΤΟ ΤΕΤΡΑΔΙΟ το γράφει καθαρά:

Ο Θεός είναι η σιωπή του σύμπαντος

και ο άνθρωπος η κραυγή που δίνει νόημα σ’ αυτήν τη σιωπή.

Μέσα από τη σιωπή του ο Θεός δίνει μια εκκωφαντική παρουσία που είναι μεθέξιμη, ακόμη κι αν κανείς δεν μπορεί να την περιγράψει. Μόνο με λόγο μεταφυσικό μπορεί να προσεγγιστεί ο Θεός πειστικά αλλά όχι πιεστικά: η αλλαγή ενός γράμματος στη λέξη μιας πλούσια γλώσσας όπως η ελληνική, προστατεύει το μυστικό νόημα της ζωής από επιφανειακές αναλύσεις που απομακρύνουν την ουσία.

Εν κατακλείδι, ο μεταφυσικός λόγος αποτελεί τον δικό μου τρόπο στην εναγώνια προσπάθεια προσέγγισης του Θεού.