Ο αισθητήρας εντροπίας (*)

Ανατρέχοντας σε ανύποπτες στιγμές πίσω στη ζωή μου, βλέπω πιο καθαρά εικόνες που στη μνήμη μου έχουν καταγραφεί σα θολές αναμνήσεις αλκοολικής μέθεξης και συναισθηματικής παραζάλης. Και αβίαστα διαπιστώνω ότι κατέστρεψα μη αναπλάσιμα εγκεφαλικά κύτταρα και σπατάλησα χρόνο (ο Ναπολέων έλεγε ότι «ο χώρος ξανακερδίζεται, ο χρόνος ποτέ!»), χρήμα και φαιά ουσία σε ανώφελα έργα…
Διαπιστώνω και κάτι ακόμα: έχω πολύ καιρό να ερυθριάσω για πράγματα που είπα, έκανα ή σκέφτηκα. Αυτό όμως δε μου δημιουργεί ανακούφιση αλλά μάλλον ανησυχία: αφού θα ήταν πολύ επηρμένο εκ μέρους μου να θεωρήσω ότι έχω γίνει «καλύτερος άνθρωπος», μήπως έχω χαλαρώσει υπέρμετρα τον αισθητήρα εντροπίας εντός μου, παρασυρμένος ενδεχομένως από τον περίγυρο;
Μήπως αυτός ο αισθητήρας χαλαρώνει πιο εύκολα σε μια κοινωνία που, εν μία νυκτί, βρέθηκε από τη βραδύτητα της μελαγχολίας στην ταχύτητα της αλλοφροσύνης; Άραγε χάνεται ο έλεγχος αυτού του ευαίσθητου μηχανισμού όταν όλοι τρέχουν φρενιασμένοι λες και έχουν σεληνιαστεί για να προλάβουν αυτό που αποτελεί το κοινό κρυφό μυστικό που μπορεί να γνωρίζουν αλλά αποτελεί ταμπού να συζητήσουν με τους άλλους σε κάποιο διάλειμμα της φρενώδους πορείας τους;
Δε φαίνονται να διάγουν με επίγνωση της προσωρινότητάς μας, φέρονται μάλλον σα να είναι πεπεισμένοι ότι θα ζήσουν για πάντα… τουλάχιστον μέχρι να πεθάνουν… μετά βλέποντας και κάνοντας!

(*) Βικιπαίδεια: Η εντροπία είναι η έννοια μέσω της οποίας μετράται η αταξία, της οποίας η μέγιστη τιμή αντικατοπτρίζει την πλήρη αποδιοργάνωση (ομογενοποίηση των πάντων) και ισοδυναμεί με την παύση της ζωής ή αλλιώς της εξέλιξης.