Θρόισμα ζωής

Είμαστε μάρτυρες, τον τελευταίο καιρό,  της συναισθηματικής υφαρπαγής γνώσεων και εμπειριών από μια απειλητική νέα τάξη πραγμάτων. Όσες από αυτές δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές ή να αξιολογηθούν σωστά, αποσύρονται ως μη αποδεκτές ή άχρηστες. Η Αθωνική Ησυχία δεν έχει καμία σχέση με την αμήχανη σιωπή, αλλά και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο για τις απαίδευτες ψυχές: σιγή ασυρμάτου! 

Δυστυχώς δεν είναι δυνατή η εμφύτευση προσωπικής λάμψης, αλλά ούτως ή άλλως αυτό το χάρισμα παύει σταδιακά να αποτελεί επικοινωνιακό πλεονέκτημα και γίνεται προσπάθεια να αποτελέσει αποκλειστική συνήθεια μιας κλειστής κάστας που όλο και απομακρύνεται από την καθημερινότητα.

Άτομα περιορισμένων δυνατοτήτων και χαμηλών προδιαγραφών βρίσκονται κάτοχοι ελευθέρας σε γεύματα, λιμουζίνες και οφίτσια που, επειδή ποτέ δεν τα είχαν πλησιάσει, τους υπερβαίνουν. Η ελπίδα τους είναι οτι με τον καιρό, όλοι θα συνηθίζουν τη νέα τάξη πραγμάτων. Και οι ίδιοι θα τη συνηθίσουν, δε μπορεί. Προς το παρόν, βρίσκονται περικυκλωμένοι από τοξικές σχέσεις που οι ίδιοι επιβάλλουν μέχρι να αισθανθούν ασφαλείς στο περιβάλλον τους.

Αλυσοδεμένοι σε μια επιφανειακή αυτάρκεια που δίνει τη ψευδαίσθηση επαγγελματικής επιτυχίας εξοφλούν -νομίζουν οι τλήμονες!- χρέη από προηγούμενες ζωές. Με ένα εμπιστευτικό παραλήρημα, συναισθηματικοί λειψοί και δυστυχισμένοι άνθρωποι σέρνουν το βήμα τους, την ώρα που ρομποτικά γεράκια επιβλέπουν τους διαβάτες στα πεζοδρόμια.

Χάθηκε η αγάπη και τρέχουν οι δυστυχείς στους δρόμους να τη βρουν για να τη μαζέψουν. Στα κρυφά.

Ε λοιπόν, αυτό που ακούγεται τριγύρω, δεν είναι ο ήχος της αληθινής ζωής. 

Ένα θρόισμα είναι απλώς...

ΥΓ. Ησυχάστε, αγαπημένοι, το κείμενο είναι παλαιότερο. Μόνο που έχει εφαρμογή στο σήμερα.