Φευγάτοι, μή φεύγετε!

Να κατεβαίνεις βιαστικά από το αυτοκίνητο για να φωτογραφίσεις έναν απλό απογευματινό ουρανό που απλώς έχει (ο ουρανός, όχι εσύ!) έμπνευση και να αναρωτιούνται οι περαστικοί τί βλέπεις εσύ στον ουρανό που αυτοί δεν βλέπουν, δεν το λες και απόλυτα σύνηθες. Το αναγνωρίζω. Αλλά πάλι, τον τελευταίο καιρό αποτυπώνω (εντός μου και σε φωτογραφίες, κυρίως με το κινητό) μικρά, πολύτιμα στοιχεία της καθημερινότητας που κινδυνεύεις να βγάλεις από τη ζωή σου ακριβώς και μόνο επειδή είναι καθημερινά.

Μήπως τελικά η μόνη προϋπόθεση της ευτυχίας είναι να νοιώθεις ευτυχής, ακόμη και με τα πιο απλά πράγματα; Αυτές τις στιγμές, να ξέρετε, αν δεν έχεις πάνω σου κινητό τηλέφωνο για φωτογράφιση, η ποίηση τις αποτυπώνει πιο εύκολα από τον πεζό λόγο. Τυχερούλη, γίνεσαι αποδέκτης εικόνων και λόγων χωρίς να κάνεις κάτι ιδιαίτερο για να δικαιούσαι να έχεις ένα τόσο σπουδαίο προνόμιο, όπως είναι το να αντικρίζεις τον ουρανό. 

Και κάτι ακόμη κάνω τον τελευταίο καιρό εκτός από τη φωτογράφιση του ουρανού: δίνω πιο εύκολα βήμα σε ανθρώπους που θεωρούσα φευγάτους και τους απέφευγα: ήμουν βέβαια ευγενής μαζί τους αλλά προτιμούσα (και τους το έδειχνα!) να μένουν στο απέναντι πεζοδρόμιο: από μακρυά και χαμογελαστά, ένα πράγμα. Δεν φωνάζω βέβαια με ντουντούκες σε όλους τους φευγάτους να πλησιάσουν, αλλά έκλεισα οριστικά τον κόφτη που τους κρατάει μακρυά...