Κουρασμένα όνειρα

Τα όνειρα δεν πεθαίνουν ποτέ, ούτε ξεχνιούνται δια παντός. Κατά βάθος παραμένουν εντός μας αλλά όσο μετακινούμαστε στη ζωή, πηγαίνουμε σε γωνίες απ’ όπου δε διακρίνονται εύκολα. Αλλά πάντα υπάρχουν, έστω και ξεχασμένα ή αποδιωγμένα (από εμάς τους ίδιους). Η αφθονία των αγαθών και των ονείρων, σκοτώνει την επιθυμία της ζωής αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να αποδιώξει οριστικά τα όνειρα, τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι εγώ. Συχνά (ιδιαίτερα στο παρελθόν) έχω κλυδωνιστεί από επίπλαστη ευτυχία που με έκανε να συνεχίζω να κυνηγώ την κατάκτηση υψηλών, πομποδών στόχων που κατά βάθος δεν είχα ανάγκη. Για να είμαι ειλικρινής, απήλαυσα  πρόσκαιρους  μικρούς θριάμβους που πλέον όμως δεν έχουν καμία αξία για εμένα. Πιθανότατα μάλιστα, ίσως δεν έχουν αξία και για τους ανθρώπους που διακρίνω και σέβομαι. Διαπιστώνω οτι ο σεμνός ρεαλισμός δεν πρέπει να συνιστά απαισιοδοξία και εγκατάλειψη της ζωής, αλλά να παραμένει ατελεύτητος σκοπός όσο δύσκολος κι αν  φαντάζει αυτό. Είμαι σίγουρος οτι αν ξαναδιαβάσω παλαιότερα γραπτά μου (ιδαίτερα από τα πολλά που δεν έχουν δημοσιοποιηθεί) θα συναντήσω έναν άνθρωπο που αναζητά το Φως, όπως όλοι άλλωστε. Αυτός ο ανήσυχος άνθρωπος, τραυλίζοντας, συλλαβίζει τις αγωνίες μιας τακτοποιημένης ζωής που τον αποστερεί από τη δημιουργική ανασφάλεια. Κι όμως αυτός ο ίδιος άνθρωπος δε μου φαίνεται έτοιμος να κάνει θαρραλέα άλματα για να ξεφύγει από τη φθορά, ισχυριζόμενος οτι αυτή ακριβώς η φθορά (σωματική ή πνευματική) τον κρατά ακίνητο.