Σε αντίθεση με την περίοδο των εορτών των
Χριστουγέννων που μας δημιουργούν παραδοσιακά μια τρυφερή (έως και οριακά μελό)
διάθεση, οι μέρες του Πάσχα είναι διαφορετικές: είναι μέρες ουσιαστικής αγάπης
ακόμη και προς τους λιγότερους αγαπητούς συνανθρώπους μας. Αλλά πάντα, μέσα από
τις ώρες της περισυλλογής και της βαθειάς θλίψης για τη συνειδητή θυσία ενός απλού
ανθρώπου της διπλανής πόρτας με θεϊκά χαρακτηριστικά και ιερό όραμα, απορρέει η
ανάγκη μας να δώσουμε χώρο στον αληθινά καλό μέρος του εαυτού μας που τον
περισσότερο χρόνο διστάζει να εμφανιστεί. Συνήθως όμως αυτό το καταλαβαίνουμε όταν
πλέον το νόημα της Ανάστασης έχει υποχωρήσει πίσω από χάχανα σε εορταστικά
γλέντια και πλούσια γεύματα ανακούφισης μετά τη νηστεία.
Και τί μένει τελικά
όταν επανερχόμαστε στον καθιερωμένο τρόπο ζωής;
Η ευγνωμοσύνη για αυτό το αγόρι που η μορφή του
τρεμοσβήνει στο μυαλό μας και η αίσθηση ότι χάθηκε μια ευκαιρία για τη δική μας
ανάσταση.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου