Τρελή φωτιά και ανήθικη αριστεία

Η ανήθικη αριστεία ποτέ δε με ενδιέφερε είναι η αλήθεια. Κι όσες -λίγες ευτυχώς- φορές την κέρδισα, πέρασε από δίπλα μου και δε με ακούμπησε. Τα τελευταία χρόνια έχω γίνει ακόμη πιο δύσκολος στην αποδοχή της αριστείας: αποποιούμαι και τη βαρετή αριστεία, ακόμη κι αν ορισμένες φορές κινδυνεύω να παρεξηγηθώ από φίλους και γνωστούς. Και αναρωτιέμαι, πού πάμε από εδώ και πέρα; Ο κίνδυνος του συμβιβασμού με τη μετριότητα ελλοχεύει, το αντιλαμβάνομαι αυτό. Γερνώ (*) και όσο μεγαλώνω ωριμάζοντας (έτσι νομίζω!)  απαρνιέμαι τις εκκωφαντικές πομφόλυγες και κάθομαι ήσυχος στο δωμάτιό μου αποφεύγοντας τις εντάσεις. Το επόμενο στάδιο στο οποίο θα πρέπει να καταβάλλω ιδιαίτερη προσπάθεια, είναι να αποφεύγω τις νοερές κατάρες σε όσα θεωρώ ανήθικα. Η αλήθεια είναι, νομίζω, οτι δεν το κάνω αυτό αφενός μεν επειδή η κατάκριση είναι αμαρτία και αφετέρου -φοβάμαι- επειδή δεν είμαι σίγουρος -και ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή- τί είναι τελικά ανήθικο και τί όχι. Εδώ λοιπόν συμβαίνει το εξής παράξενο: ενώ δεν πιστεύω στα ζώδια και καθόλου δεν τα συμβουλεύομαι, είμαι απόλυτα πεποισμένος οτι αποτελώ χαρακτηριστικό δείγμα Καρκίνου που, την ίδια ώρα που νοιώθει και είναι ανεξάρτητος, έχει συγχρόνως την ανάγκη της συναισθηματικής επιβράβευσης από τον περίγυρό του.

Δύσκολα μου βάζω πάλι...

(*) Σε στίχο μου από την εποχή που έγραφα ροκ στίχους (ας είναι καλά ο Αλέξανδρος Μολφέσης που είχε μελοποιήσει αρκετούς από αυτούς) είχα πάρει θέση επί του θέματος και να που σήμερα περίπου δέκα χρόνια αργότερα, βρίσκω μπροστά μου αυτά που περιέγραφαν οι στίχοι:

Γερνώ,

αλλά δε γίνομαι γέρος.

Αφουγκράζομαι αυτό το νέο μέρος

(από το τραγούδι Τρελή Φωτιά)