Μέρα της ποίησης: και αύριο, και πάντα

Αύριο, Τρίτη 21 Μαρτίου, είναι η μέρα ποίησης, αλλά επειδή η ζωή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη οτι η ποίηση υπάρχει παντού, πάντα τριγύρω μας, δεν χρειάζεται να περιμένουμε μία μέρα τον χρόνο για να την εορτάζουμε. Τη ζωή, όχι την ποίηση!

Σε μια εποχή που ακόμη και ο Ντόριαν Γκρέυ έχει γίνει σα σταφιδιασμένη γριά, οι χαμένες πατρίδες των αληθινών συναισθημάτων βρίσκουν καταφύγιο στην ποίηση. Η ποίηση είναι μια τέχνη αβίαστη που προσφέρει με ανιδιοτέλεια στην ανθρώπινη ψυχή (ιδιαίτερα όταν αυτή είναι τρικυμιώδης) και δε ζητά καμία ανταπόδοση. Κι όμως, η κάστα των ποιητών αντιμετωπίζεται σα μια παρέα χαριτωμένων ποιοτικών-τρελλών: Αυτό ίσως συμβαίνει επειδή συχνά η συναισθηματική κατάρρευση συμβαίνει την ίδια ώρα που παρουσιάζεται πνευματική ανύψωση. Εξ ορισμού, αυτή η κατάσταση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κοινωνική απομόνωση γι αυτό και οι ποιητές βρίσκονται “στην άκρη”. Κι όμως, η καλή ποίηση, είναι η μόνη τέχνη που μπορεί αβίαστα εν μία νυκτί να γκρεμίσει το χάρτινο οικοδόμημα της επίπλαστης ευτυχίας.

Επειδή μεγαλώνοντας αποφεύγω να αλλάζω πεζοδρόμιο για να αποφύγω τις στενάχωρες συναντήσεις που μπορεί να με ταράξουν αλλά αντίθετα συχνά επιταχύνω το βήμα μου για τις συναντήσω μια ώρα αρχύτερα αφού έχω αντιληφθεί οτι είναι ψυχωφελείς για τη σωτηρία της ψυχής μου, αύριο θα γιορτάσω χωρίς φωνασκίες τη μέρα της ποίησης και της ζωής.

Και αύριο, και πάντα και, στο εξής, κάθε στιγμή...