Σε εμένα το λέω, με ακούς;

Ήσυχος αλλά όχι εφησυχασμένος παρακολουθείς μακρόθεν τις εξελίξεις που, ακόμα και αν το αρνείσαι, σε αφορούν σαν πολίτη αυτής της χώρας, αυτής της κοινωνίας, αυτού του πλανήτη. Δε δίνεις πλέον νοερές κατάρες, ίσως επειδή δε μπορείς με ευκολία να αποφασίσεις ποιοί θα έπρεπε να είναι οι αποδέκτες. Αποδέχεσαι τις ευθύνες σου, παίρνεις -λεκτικά- θέση αλλά δε λαμβάνεις ενεργά μέρος στις απαραίτητες κινήσεις. Σε ενοχλεί σφόδρα το αδικαιολόγητα εξυπνακίστικο ύφος των κάθε λογής κρατούντων, αλλά κατά βάθος αυτό που σε ενοχλεί περισσότερο είναι το ενδεχόμενο όλοι αυτοί να μην είναι -μόνο;- αμόρφωτοι και ηλίθιοι όπως σου φαίνονται αλλά αδίστακτα πιόνια ενός μηχανισμού ξεχαρβαλώματος συνειδήσεων και αξιών που σου είναι εντελώς άγνωστος. Επομένως, εσύ είσαι ο χαζός και όχι αυτοί που πονηρά ανέχονται κατάρες και προσβολές για να εξυπηρετήσουν τον σκοπό τους. 

Έχεις ευθύνη γι αυτό που συμβαίνει κι ακόμα χειρότερα, θα έχεις μεγαλύτερη ευθύνη γι αυτό που θα συμβεί. Το βλέπεις να έρχεται άλλωστε. Οι καλές προθέσεις και ο πρότερος έντιμος βίος δεν μπορούν να διατηρούν καθαρή τη συνείδησή σου επ’ άπειρον. Η τρυφερότητα για τα αγαπημένα πρόσωπα που σε περιβάλλουν σε μπερδεύει και σε κρατά -επί της ουσίας- ακινητοποιημένο σε μια θέση μη δράσης.

Ο πρώτος που αφορούν τα λόγια μου είναι ίδιος μου ο εαυτός.