Συνέλθετε, καλό μου παιδί

Υπνική άπνοια. Πρόκειται για μια πάθηση που χαρακτηρίζεται από σύντομες παύσεις της αναπνοής στη διάρκεια του ύπνου. Δε νομίζω οτι πάσχω από αυτό, τουλάχιστον δε μου έχει διαγνωστεί επίσημα κάτι τέτοιο.  Τον τελευταίο όμως καιρό υποφέρω από ένα άλλο σύνδρομο που δεν του έχει δοθεί ακόμη επίσημη ονομασία στην ιατρική. Για διαταραχή πρόκειται γιατί με (δια)περνά, με (δια)βρώνει και, τελικά, με (δια)ταράζει, αφού καλαμβάνομαι από σύντομες παύσεις της ελπίδας για ζωή: θερμό επεισόδειο στο Αιγαίο το Μάρτιο μήνα και ψυχρή έξοδο της χώρας από το ευρώ (έτσι όπως αυτό έχει εισβάλει και εγκατασταθεί στην καθημερινότητά μας) μέχρι το τέλος του χρόνου. Και ενδιάμεσα, φθορά και αγωνία με διαλείμματα εξωστρέφειας και εκρήξεις χαράς με ή χωρίς μέτρο.

Θεωρώ τον εαυτό μου ένα -κατά κύριο λόγο- ευτυχισμένο άνθρωπο, ακόμη κι αν συχνά δείχνω σκυθρωπός στους τριγύρω μου. Έχω δουλέψει εσωτερικά για να διατηρήσω την ευτυχία μου σε δύσκολους καιρούς και να την ξεχωρίζω από εκβιαστικές επιδείξεις χαράς σε δημόσιους χώρους. Αυτές μου φαίνονται γραφικές, ακόμη κι αν είναι απαραίτητες για την ισορροπία της ζωής και την αποφυγή της κατάθλιψης. 

Δεν αναζητώ συμπαντικές συνομωσίες για τα κακώς κείμενα, αν και ομολογώ ότι ενίοτε συλλαμβάνω τον εαυτό μου να βρίσκει τις συνομωσιολογικές θεωρείες για “σκοτεινά κυκλώματα που έχουν βάλει στο μάτι τους τον ελληνικό ήλιο” ακραίες αλλά πιθανές. Αυτό βέβαια απομακρύνει από το κάδρο τις ατομικές μας ευθύνες και, αν και είναι σύνηθες και ανθρώπινο, είναι -από χέρι- λάθος, έτσι έχω καταλάβει. Το κακό είναι οτι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξάπλωση σε κάθε γωνία της χώρας παραπονεμένων, αγέλαστων, μουτρωμένων ανθρώπων (χαρακτηριστικό δείγμα εικονικού grumpy old mαn είναι ο Walter Matthau στην ομώνυμη ταινία).

Μια καλή λύση θα ήταν βέβαια να μην ανοίγω καθόλου την τηλεόραση γιατί ο θυμός και η απαγοήτευση από το επίπεδο αυτών που διαχειρίζονται τις υποθέσεις μας δεν είναι καλός σύμβουλος. Κάτι τέτοιο συχνότατα δεν είναι εύκολο και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ανοίγει την τηλεόραση με σκοπό να αγανακτήσει με τα πρόσωπα που θα δει εκεί να του χαμογελούν χαζοχαρούμενα ή να κάνουν διαγωνισμό ύψωσης φωνής με βραβείο την επανάκληση στην εκπομπή και τις επόμενες ημέρες για περισσότερο ξεκατίνιασμα.

Δεν μπορώ με αυτά τα μυαλά (και τα μούτρα, ίσως...) να αντικρίσω το φρεσκογεννημένο αγοράκι ενός αγαπημένου ξαδέλφου, πρέπει να συνέλθω.