Άβυσσος

Συχνές κοπές πίτας αυτήν την εποχή για επίτηδες χαρούμενους που προσπαθούν να ξορκίσουν την κακή χρονιά που πέρασε (για τους περισσότερους εκ ημών) ή μήπως να καλοπιάσουν την επόμενη που ήδη έχει στρογγυλοκαθίσει στη ζωή μας (άρα δεν είναι επόμενη αλλά τρέχουσα); Μπορεί σε μερικούς να φαίνομαι μελαγχολικός και ίσως απαιδιόδοξος. Σε αυτήν την αιτίαση απαντώ αναφανδόν οτι είμαι υγιώς σκεπτόμενος και ρεαλιστής και αρνούμαι κατηγορηματικά το εκ των προτέρων πένθος για τις αναπότρεπτες απώλειες. Επιλέγω την ανύποπτη ευτυχία για τους αβέβαιους μικρούς, καθημερινούς θριάμβους που  δεν πρέπει να τους περνάμε στο ντούκου σαν ελαφρά εγκεφαλικά επεισόδια που δεν τους δίνουμε σημασία. Ίσως βέβαια αυτό να οφείλεται στο οτι πολλά από τα συμπτώματά τους (αδυναμία, μουδιάσματα, παράλυση σε ένα μέρος του σώματος, δυσκολίες ομιλίας, κατανόησης, σύγχυση, δυσκολίες όρασης, ζαλάδες, απώλεια ισορροπίας, δυσκολίες βαδίσματος, απώλεια συντονισμού των κινήσεων, έντονος επίπονος πονοκέφαλος που εμφανίζεται ξαφνικά χωρίς να υπάρχει γνωστή αιτία, κ.ά) συχνά μας παρουσιάζονται ούτως ή άλλως στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα της χώρας, ακόμα κι αν οι κρατούντες σφυράνε αδιάφορα ή φωνασκούν για την “τιμή των όπλων”. Η κυνική ηθική με υποδούλωσε σε έναν κόσμο που συχνά καθόλου δε μου αρέσει αλλά δυσκολεύομαι να τον εγκαταλείψω από την στιγμή που παραμένω εκεί κατ’ επιλογήν και μάλιστα γαντζώνομαι επάνω του να μην τον χάσω. Κάθε στιγμή που περνάει, σφίγγω όλο και περισσότερο τους αγαπημένους μου πάνω στο σώμα μου. Την ίδια στιγμή παραπονιέμαι για τα κακώς κείμενα αλλά συγχρόνως ευχαριστώ τον Δημιουργό για το υπέροχο δώρο της ζωής χωρίς να αισθάνομαι ανακόλουθος. Δηλώνω εμφαντικά οτι επιλέγω να μείνω σιωπηλός μέχρι να κοπάσει η καταιγίδα (ούτως ή άλλως απολαμβάνω την ιερή σιωπή), αλλά δεν χάνω ευκαιρία να παρουσιάζω κάποια από τα εσώψυχά μου σε κοινή διαδικτυακή θέα (καλή ώρα!) ή έστω -για τους στενότερους και “δοκιμασμένους” συνοδοιπόρους μου- σε βιβλία (χθες μάλιστα έβαλα στο πρόγραμμα την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής μετά το καλοκαίρι): άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!