Παίρνοντας δύναμη από τη φαντασία του Θεού

Άφησα τον χρόνο να παγώσει για να αισθανθώ προσώρας μια ζεστασιά εντός μου που είχα -φαίνεται!- ανάγκη. Το ξέρω καλά οτι σύντομα θα επιστρέψω στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε η ακινησία και εκεί μάλλον θα βρω όλα αυτά που με έκαναν να επιλέξω το πάγωμα του πλάνου στο ίδιο ακριβώς σημείο που τα άφησα. Ας είναι, θα ήμουν αγνώμων αν παραπονιόμουν: δεν είμαι δα τελειοθήρας και δεν επιθυμώ να τιμωρηθώ για την ύβρη μου να περιγελάσω έναν ουρανό γεμάτο μουντζούρες. Στη γωνία με περιμένουν πάντα οι σκιές αλλά θα ανοίξω το βήμα μου και δε θα τους δώσω σημασία: έχω διαπιστώσει οτι, όταν το κάνω αυτό, οι σκιές εξαφανίζονται παίρνοντας μαζί τους τις βαλίτσες με τις αδυναμίες μου.

Επιλέγω χωρίς δισταγμό να μη δώσω σημασία στις άθλιες μορφές που αναδύονται γύρω μου θριαμβολογώντας πατώντας πάνω σε άλλες -εξίσου άθλιες- μορφές.

Συνέβησαν τόσα υπέροχα πράγματα τον τελευταίο καιρό στην αυλή μου, ώστε δεν έχω δικαίωμα να θεωρώ μονότονο τον κόσμο της καθημερινής επαναλαμβανόμενης ρουτίνας. Δίνοντας έμφαση στα φωτεινά μέρη γύρω μου, αφήνω τη φαντασία του Θεού να με στηρίξει και το κάνω αυτό χωρίς παράπονα και μουρμούρες.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα στο μυαλό μου, ίσως η γλώσσα που τα περιγράφει δεν είναι...