Η έγερση του ησυχαστή από το λήθαργο για να απαντήσει στο ερώτημα: “Καλά είμαστε, τί τα θέλεις τώρα και τα ψάχνεις;”

Υπομένει στωικά όλα αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά του και πρέπει να τα διαχειριστεί όσο καλύτερα μπορεί, ακόμη κι αν δεν τον ενδιαφέρουν. Είναι ευτυχισμένος, δεν έχει καμία αμφιβολία γι αυτό. Αυτή τη στιγμή όμως, είναι επιτακτική η ανάγκη να πάρει μα οριστική απόφαση για το βηματισμό του: η οικειότητα μπορεί να τον απομακρύνει από ανθρώπους που κουβαλάνε μια πολύτιμη Αλήθεια που τον αφορά (έτσι έχει αντιληφθεί σε αρκετές περιπτώσεις τον τελευταίο καιρό), αλλά ελλοχεύει ο κίνδυνος η αποξένωση για να πετύχει την επιθυμητή ηρεμία του νου, να γεννήσει μέσα του αρνητικά συναισθήματα που θα τον οδηγήσουν σε δυσάρεστους τόπους απ’ όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Κι έτσι, ενώ βρίσκεται εγκλωβισμένος στις παρυφές μιας τακτοποιημένης σκοτεινής εξωτερικής πραγματικότητας, αποφασίζει να εμπιστευτεί το ένστικτό του και να ακολουθήσει το φως της εσωτερικής πραγματικότητας, αυτής που φοβούνται  να πλησιάσουν οι απληροφόρητοι από αληθινή ευτυχία. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό του διαλύει τους φόβους του και αρχίζει να αναζητάει με ενατένιση αυτό που “υπάρχει” πίσω από αυτά που τον περιβάλλουν και όχι αυτό που “βλέπει”, όσο όμορφο κι αν του φαίνεται. Και όσο το κάνει αυτό, αισθάνεται τον ησυχαστή που ρέμβαζε ακίνητος μέσα του τόσο καιρό να εγείρεται για να εξετάσει σχολαστικά, αγνοώντας τα γοητευτικά αρώματα του παρελθόντος που τον αγκιστρώνουν σε ένα ασφαλές (αλλά και κάπως βαρετό) όμορφο παρόν που αγκομαχά. 

Το παρελθόν έχει πάντα έντονο άρωμα, το μέλλον ποτέ...

(Η φωτογραφία είναι από το Αρχαίο Θέατρο Άργους στις 16-9-2016).