Συλλαμβάνοντας δύσεις

Ακολουθώντας πιστά αυτό που υποδηλώνει ο όρος "διακοπές", διακόπτω ανακουφισμένος τη συνήθη ροή της ζωής μου και πετάω ατάκτως όλες τις εκκρεμότητές της σα να μη με ενδιέφεραν. Προσώρας. Και λέω προσώρας γιατί εκ των προτέρων γνωρίζω ότι θα επανέλθω σε αυτές και θα αναζητήσω όλα θα σκισμένα χαρτιά και τα ημιτελή αρχεία στον υπολογιστή μου. Αλλά όσο διαρκεί αυτή η μικρή επανάσταση και ουσιαστική αποτοξίνωση, μεταφέρομαι πολύ μακριά (εδώ δίπλα!) σε ένα τοπίο, σχεδόν καθημερινό, αλλά συγχρόνως απόμακρο. Χωρίς υπερ-συγκινήσεις που έχω καταλήξει ότι τίποτα δε μου προσφέρουν, προσπαθώ να αξιοποιήσω το διάστημα που βρίσκομαι εκεί κάνοντας ουσιαστικά πράγματα για το εντός μου που συνήθως δεν κάνω: συλλαμβάνω  δύσεις! Και επειδή δεν μπορώ να τις χωρέσω στις χούφτες μου, τις συλλαμβάνω με το φωτογραφικό φακό. Απλώς για να υπάρχουν απλώς σε αρχεία που σχεδόν ποτέ δε βλέπω. Μου φαίνεται εντελώς περιττό να ανατρέχω σε αυτές τις φωτογραφίες εκ των υστέρων, επειδή αποσταθεροποιούν τη διάθεσή μου για εργασίες της καθημερινότητας. Απλώς συλλαμβάνω τις στιγμές της δύσης και μετά ανοίγω το βήμα μου.

Κι όταν λάβω το αόρατο μήνυμα (από πού δε γνωρίζω και δεν χρειάζεται να το αναζητήσω αυτό) ότι είναι πλήρες το αρχείο των φετινών δύσεων, μπορώ πλέον χωρίς τύψεις να προχωρήσω στην έλευση του φθινοπώρου για να προσαρμόσω το βηματισμό μου.

Αλλά όχι ακόμα για φέτος! Και ιδού μερικά πειστήρια….