Στιγμές που απαλείφονται ως μη γενόμενες

Ίσως η αποφοίτηση του μεγάλου μου γιού είναι μια καλή αφορμή για να ξαναμοιράσω την τράπουλα του βίου μου. Τέτοιου είδους εμφαντικές στιγμές στην πορεία όπως αυτή της αποφοίτησης, μας βοηθούν να αντιληφθούμε οτι η νεότητα εξαφανίζεται μετά τη στροφή του δρόμου κι αν μείνουμε ακίνητοι κρατώντας την αναπνοή μας για να μη διακινδυνεύσουμε να τη χάσουμε, τότε είναι που θα στερηθούμε την απόλαυση αυτών των στιγμών και μαζί μ’ αυτές την επίγευση της ίδιας της ζωής. Όσες φορές έχω αποπειραθεί να ντύσω με τα λευκά ενδύματα της αγνότητας  τέτοιες μοναδικές πολύχρωμες εντάσεις,  τελικά μετάνιωσα που η στάση μου αφαίρεσε το χρώμα της έντασης των αναμνήσεων και τώρα έχουν μείνει στη συνείδηση σαν παλιοκαιρισμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες που είναι θέμα χρόνου να σβήσουν ολοσχερώς αυτά που αποτυπώνουν. Κι αν τα γεγονότα ξεθωριάσουν και εξαφανιστούν από τις φωτογραφίες, οι στιγμές θα απαλειφθούν από τη συνείδησή μου ως “μη γενόμενες”.  

Δεν έχω την πολυτέλεια να το κάνω αυτό...