Τί συνειδητοποίησα προ ολίγου... και το καταγράφω αμέσως για να το διαβάσω κι εγώ αργότερα! (*)

Παλαιότερα, εύρισκα ανύποπτα εκφράσεις και λέξεις που δε με αντιπροσώπευαν πλέον και τις έσβηνα μονοκοντυλιάς από το καθημερινό μου λεξιλόγιο με το οποίο επικοινωνούσα με αγαπημένους, απλώς οικείους, ακόμη και άσχετους περαστικούς. Έπαυαν να είναι δικές μου, ακόμη και ως δανεικές έπαυαν να μπορούν να χρησιμοποιηθούν, τουλάχιστον από εμένα. Κι αν άκουγα κάποιον τριγύρω μου να τις χρησιμοποιεί, τον κοιτούσα με ένα ύφος ευγενικής απορίας και ήπιας αποξένωσης. Η λέξη «ψυχή» ας πούμε, μου φαίνεται τόσο πολυφορεμένη, που καθίσταται τετριμμένη και άχαρη, σα να χρησιμοποιείς αποφθέγματα από τον Αλχημιστή του Paulo Coelho στη σημερινή εποχή για να δείξεις οτι είσαι «ψαγμένος» (άλλη φρικτή λέξη!). Κι έρχονται άλλες λέξεις και εκφράσεις και παίρνουν την θέση στο καθημερινό μου λεξιλόγιο που είναι κοντά μου, έστω πιο κοντά σε αυτό που είμαι τώρα. Η «ψυχή», γίνεται «θυμικό» ακόμη κι αν το νόημα των δύο λέξεων δεν είναι ακριβώς το ίδιο στην καθομιλούμενη. Κι όπως ο Τάσος Λειβαδίτης αναρωτιέται «Συγχώρα με αγάπη μου που ζούσα πριν σε γνωρίσω», έτσι απορώ και εγώ πώς επικοινωνούσα τόσο καιρό χωρίς τη χρήση μια λέξης ή μιας έκφρασης. 

Τον τελευταίο όμως καιρό δεν εξωπετάω μόνο λέξεις: και συναισθήματα αποδιώχνω που τα επιστρέφω στο γύρω κόσμο ως απαράδεκτα και δεν τους επιτρέπω να εισρεύσουν στο θυμικό μου. Τί θα πει απογευματινή μελαγχολία μετά από μια ημέρα δημιουργικής έντασης; Επίτηδες μελαγχολία μου φαίνεται και δεν την αφήνω ούτε να με πλησιάσει. 

Αντίθετα, διατηρώ μια τρυφερή εμμονή σε αστειάκια τύπου «Δεν το πιστεύω, διαλύθηκαν οι Beatles; Πότε έγινε αυτό; Όχι ρε γαμώτο!». Εδώ, μου επιτρέπω να δείξω μελαγχολία...

(*) Ίσως μάλιστα καταφέρω να το συνδέσω και με τη φωτογραφία που επέλεξα....