Πώς έτσι και συνέβη αυτή η αλλαγή;

Από τη στιγμή που αντιλήφθηκα πόσο μάταιο είναι να προσπαθώ να σαγηνεύσω την ευτυχία της ζωής και να την πείσω να μείνει για πάντα κοντά μου, είμαι πιο ήσυχος. Δε μου λείπουν οι χαρές που παλαιότερα κυνηγούσα απεγνωσμένα αλλά πλέον τις αφήνω να περνούν και τις χαιρετώ από το απέναντι πεζοδρόμιο με ένα κρύο χαμόγελο. 

Κατά δηλώσεις οικείων μου είμαι, τον τελευταίο καιρό, αισθητά λιγότερο εγκάρδιος και εξωστρεφής, αν και έχω πολλά περιθώρια για ακόμα μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση. Απολαμβάνω τα όριά μου και, ενίοτε, αισθάνομαι πιο ασφαλής μέσα σε αυτά και δεν επιζητώ περισσότερα αγαθά του κόσμου απ’ όσα μπορώ να σηκώσω στους (λίγο κουρασμένους τον τελευταίο καιρό) ώμους μου. Κι αν λίγη περισσότερη ευτυχία απ’ όση ήδη μου χαρίζουν οι λατρεμένοι μου άνθρωποι ξεφεύγει από τα δάχτυλά μου και χάνεται σα νερό του καταρράκτη που κυλάει ορμητικά, ούτε παραπονιέμαι αλλά ούτε και τα βάφω μαύρα. Αισθάνομαι τυχερός που πλέον νοιάζομαι να χαρτογραφώ διαρκώς  τις άξιες διαδρομές της ζωής μου και να μην αναλώνω τον χρόνο μου στο κυνήγι λιμανιών εκτός πορείας. Δεν απόδιωξα απολαύσεις παλιές ή από τις άλλες, τις άγευτες ακόμα που αφήνουν πίσω τους χαρακιές από ανεκπλήρωτους πόθους. Άλλαξα απλώς την πορεία σε αναζήτηση πιο καθαρών νερών. 

Πώς έτσι και συνέβη αυτή η αλλαγή εντός μου;

Κατάλαβα πως ο αγαπημένος μου ποιητής τους τελευταίους μήνες Θανάσης Άνθιμος, έχει άδικο όταν λέει «Θεέ παραιτήσου, οι άνομοι πλειοψηφούν».

Δεν πλεοψηφούν οι άνομοι, σήμερα τα ξημερώματα το ένιωσα, οι βασανισμένοι που φορούν στο κεφάλι το τιμητικό στεφάνι του βάσανου και  όμως από τα χείλη τους δεν εξαφανίζεται το χαμόγελο ελπίδας ποτέ, αυτοί πλειοψηφούν κι ας μένουν σιωπηλοί: δε φαντάζομαι να υπάρχει άλλη πιο εκκωφαντική ήττα απ’ αυτή για τις σκοτεινές δυνάμεις...