Τα σύννεφα στο διπλανό δωμάτιο

Με βοήθεια και υποβοήθηση από φίλους κι αδελφούς που βρίσκονται δίπλα μας κι από άλλους πολλούς που μας διακονούν εξ αποστάσεως, διαχειριζόμαστε σκοτεινές στιγμές και δαίμονες (ορισμένους με εξωτερική εμφάνιση εντελώς αντίθετη από την εσωτερική τους διάθεση) και πετυχαίνουμε περηφανείς θριάμβους άνευ σημασίας που, μια στιγμή αργότερα, έχουν ήδη ξεχαστεί και ταπεινές νίκες που το φως τους θα αντέξει -το αισθάνομαι- για πάντα. Το μόνο που έχει μείνει ανίκητο, όμως, είναι ο φόβος και η αγωνία του άγνωστου: μην ακούτε τί σας λένε κάποιοι πνευματικοί λιμοκοντόροι, όλοι υποφέρουν από αυτήν την αγωνία. Η ενστικτώδης έλξη προς τη σωτηρία της ψυχής μας απελευθερώνει -όχι εύκολα!- από ψευδαισθητικές γνώσεις που προσφέρουν μια θλιβερή αίσθηση σοφίας. Και από εκεί, στο διπλανό δωμάτιο περιμένει η έπαρση για να μας καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα. Πορευόμαστε μόνο με αυτά που είναι «πραγματικά» και αληθινά σύμφωνα με τον εγκέφαλό μας που, μέσα σε ένα άγνωστο τοπίο, έχει ανάγκη από μερικές σταθερές για να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του. Κι έτσι συχνά απορρίπτει ως μη αληθινά όσα δεν μπορεί να δει ή να διαπιστώσει την ύπαρξή τους. Κι έτσι, οι δυστυχείς από εμάς που έχουν περιορισμένη εικονοπλασία, διαβιούν σε ένα στενάχωρο κόσμο με πεπερασμένες αλήθειες. Κάπως έτσι γίνεται βαρετή η ζωή και εγείρονται παράπονα προς τον δημιουργό της και όλους αυτούς που τη διαφεντεύουν. Σε περιόδους όμως έντονης οδύνης και εσωτερικής συσκότισης σαν αυτή που διανύουμε, δεν χάνω τον χρόνο μου με ναζιάρικα παράπονα της μορφής «Πώς είναι δυνατόν να μας αγνοεί ο Θεός;», ούτε πράττω σαν πονηρός πιστός που προσπαθεί με ιδιοτέλεια να κερδίσει τον παράδεισό του. Σαν κάτοχος γενναιόδωρης ψυχής που πάντα προσελκύει την εσωτερική οδύνη, πορεύομαι σιωπηλά με χαμόγελο και δε χάνω ποτέ την ελπίδα να βρίσκονται τα σύννεφα που αναζητώ στο διπλανό δωμάτιο.