Ο δρόμος για τους τολμηρούς δεν έχει κλείσει ακόμη

Η ζωή, λένε, είναι μια περιπέτεια. Συχνά όμως όλοι αισθανόμαστε ότι «δεν είμαστε τώρα για περιπέτειες». Mαζευόμαστε, υποχωρούμε, συμβιβαζόμαστε και φερόμαστε σαν λιπόψυχοι θνητοί. Αυτό που είμαστε, σε τελική ανάλυση. Κι αναζητάμε ανάπαυση σε “σιγουράκια”, οικείους ανθρώπους και τοποθεσίες δοκιμασμένες, ακόμη και ηχοχρώματα από μουσικές που η αλληλουχία των οκταβών αποκλείεται να απομακρυνθεί από αυτό που περιμένει το αυτί μας να ακούσει. Εφησυχασμένοι μέσα στις ανθρώπινες ανησυχίες μας, περιμένουμε -χωρίς να το ομολογήσουμε- μια αντικειμενική σωτηρία που μόνο διαισθητικά θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε. Μικρές εσωτερικές επαναστάσεις σε κλειστά δωμάτια λαμβάνουν χώρα αλλά, είναι σφόδρα ενοχλητικό να περιμένουμε ακίνητοι την επερχόμενη φθορά φαιάς ουσίας και το αναπότρεπτιο κάψιμο των εγκεφαλικών κυττάρων. Πάρτο αλλιώς, γιατί η ροζ μελαγχολία είναι  η τιμωρία των αδύναμων ψυχών που ζουν σε πλουμιστά πέπλα πένθους και θρηνούν ακίνητες για το κακό που τις βρήκε. Μέσα στον περιχαρακωμένο χώρο που έχουμε στη διάθεσή μας για να ελιχθούμε, αίφνης γίνεται το θαύμα και ξεστραβωνώναστε: ο δρόμος για τους τολμηρούς δεν έχει κλείσει ακόμη...