Συζήτηση να γίνεται

Οι παραληρητικές ιδέες δεν με τρομάζουν, ακόμη κι όταν οδηγούν σε ερμητικά κλειστά σκοτεινά δωμάτια όπου δεν επιτρέπεται στο φως να εισέλθει. Αντίθετα, οι φωτεινοί διάδρομοι με ανησυχούν περισσότερο.

Και την ελαφριά επαναλαμβανόμενη βαριεστημάρα την αντέχω, αρκεί να μην κινδυνεύσω να τη συνηθίσω.

Κι ακόμη κι αν ο Γερμανός συγγραφέας & ποιητής Friedrich Schiller ισχυρίζεται οτι Οι μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί, ακόμη και την ελεγχόμενη βουβαμάρα την αντέχω γιατί είναι το ιδανικό ηχητικό περιβάλλον για ενδοσκόπηση που νοιώθω οτι έχω ανάγκη.

Και συνάντηση με φίλους αποζητώ όλο και συχνότερα, με μια προτίμηση σε δοκιμασμένες μάχιμες ψυχές με τις οποίες έχουμε ιστορικό μεθέξεων, κυρίως επί θεμάτων που βρίσκονται μακρύτερα από γνωσιακό μου υπόβαθρο και επομένως ανοίγουν νέα δρομάκια εντός μου.

Την ξεκούραση δεν την επιδιώκω, έχει αποδειχτεί πολύ κοπιώδες σπορ αφού, κάθε φορά που την ασκώ με τις συνήθεις μεθόδους του ατελείωτου πλαγιάσματος, καταλήγω να εξέρχομαι από το στίβο (συνήθως κρεβάτι) εξαντλημένος.

Εν κατακλείδι, κάνω ασκήσεις επί χάρτου για το πώς θα ήθελα να είναι η ζωή μου ιδανικά, αλλά στην πραγματικότητα δέχομαι την κάθε μέρα που έχω στην διάθεσή μου σαν Δώρο και αισθάνομαι οτι είναι αμαρτία να αφήνω αυτό το δώρο ανεκμετάλλευτο, κάνοντας ατέλειωτες αναλύσεις σαν την παραπάνω...