Ιππότης ή πότης;

Προσπαθώ διακαώς να δημιουργήσω τις συνθήκες για την επίτευξη της ήπιας αποσυμπίεσης από την καθημερινἠ ένταση, αλλά, αν και δεν το έχω πετύχει ολοσχερώς ακόμη, τουλάχιστον βρίσκομαι στη σωστή κατεύθυνση. Ακόμη κι αν ο χρόνος δεν είναι στο πλευρό μου όσο περνά οπ καιρός, ο αληθινά ωφέλιμος όμως χρόνος, είναι. Χωρίς ανώφελες θυσίες που κανείς δε μου ζήτησε, αλλά μόνο με ρεαλιστικούς συμβιβασμούς για να ελευθερωθώ από αχόρταστες επιθυμίες που έχω συνειδητοποιήσει οτι δεν έχουν πλέον καμία αξία για εμένα, πορεύομαι εν σχετικῇ ειρήνη.

Στην προσπάθεια να ορίσω τον εαυτό μου, ερωταπαντώ σε χαριεντίζοντα φιλοσοφικά (και μη!) διλήμματα που μου τραβούν την προσοχή και απαντώντας τα κατά το δοκούν (άρα, αυθαίρετα!), τοποθετούμαι στη ζωή. Ένα χαρακτηριστικό τέτοιο πρόσφατο δίλημμα που βρέθηκε μπροστά μου ήταν:

Ιππότης ή πότης;

Δυστυχώς οι επικές στιγμές της ιπποσύνης μου (αν ποτέ υπήρξαν) έχουν υποχωρήσει.  Όσοι ευγενείς αγώνες ήταν να δοθούν για αγνά ιδανικά, έχουν ήδη δοθεί και τώρα πλέον τους αποφεύγω . Περισσότερο προσπαθώ να διατηρήσω όπως-όπως τα κεκτημένα σε αυτό το πεδίο μάχης παρά να αποκτήσω και άλλα. Εν κατακλείδι, για ιππότη δε με βλέπω.

Η μόνη ελπίδα μου είναι να είμαι πότης...

My drinking days (nights, για την ακρίβεια) are almost over. Πέρασαν κι εξαφανίστηκαν, έγιναν ασαφείς αναμνήσεις αλκοολικής μέθεξης και ενίοτε δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω σε ποιές από αυτές ήμουν εγώ  πρωταγωνιστής και σε ποιές ο κομπάρσος ή έστω απλώς ο παρατηρητής! Οι φιλότιμες προσπάθειες προστατευμένης επαναφοράς αυτών των υπέροχων στιγμών (π.χ. «γενικές συνελεύσεις κουμπάρων» στο μεξικάνικο εστιατόριο όπου φυτρώνουν πάρα πολλά λουλούδια του αγρού... μαργαρίτες!) σε ένα προστατευόμενο, οικείο και, τελικά ασφαλές περιβάλλον όπου αποκλείεται να βρεθεί η ψυχή σου «μόνη σα το λεμόνι», δε μετράνε...

Άρα, ούτε και πότης είμαι!

Τελικά όλες αυτές οι ασκήσεις χαρτογράφησης της τωρινής μου ζωής (που, για μην είμαι άδικος, μου προσφέρει πολύτιμες στιγμές), μου θυμίζουν κάποιους στίχους μου από τα πέτρινα (ροκ!) χρόνια μου:

Γερνώ,

αλλά δε γίνομαι γέρος.

Αφουγκράζομαι

αυτό το νέο μέρος.

Ανακαλύπτω διαρκώς πράγματα που έγραφα παλαιότερα προσπαθώντας να καταγράψω την καλπάζουσα εικοπλασία του περίγυρου που μου απέδιδε ο αγαπημένος μου καθηγητής αρχαίων στο λύκειο και συνειδητοποιώ με ανακούφιση (ή με τρόμο;) οτι, τελικά, εγώ τα έγραφα για εμένα.

Και πλέον έχω τη δυνατότητα να διατηρώ τις επιθυμητές αποχρώσεις της πλούσιας ελληνικής γλώσσας στην προσπάθεια να διαπιστώσω ποιος είμαι:

Είμαι λοιπόν (ή μήπως θα ήθελα να είμαι;) ένας λόγιος  ιππότης (*) που σε συγκεκριμένες -όλο και σπανιότερες-νυχτίδες (κατά το «ημερίδες»...) που, ως εγκρατής πότης, πίνει με μέτρο για να απελευθερώσει κάποιους καλούς άγγελους του παρελθόντος και να τους φέρει να καθίσουν μαζί με τους επιλεγέντες συνδαιτημόνες του...

(*) ουσ.  ευγενής του μεσαίωνα, που πολεμούσε έφιππος | (μτφ.) άνθρωπος ευγενικός, έντιμος, γενναιόδωρος (Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη)