Aνυποχώρητα ευτυχής

Η άνοιξη έσκασε μύτη στην Ελλάδα και, αν και την περιμέναμε εναγωνίως, λες και μας κατέλαβε εξαπίνης. Σα να μην είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε την ευεργετική επίδρασή της στην καθημερινότητα, ένα πράγμα. 

Παραμένω ανυποχώρητα ευτυχής, ίσως μάλιστα και αδικαιολόγητα ευτυχής μερικές φορές, αν κρίνω από τα βλέμματα απορίας των ατόμων με τους οποίους συζητώ. 

Οι άνθρωποι που αφήνω να με πλησιάσουν σε απόσταση ασφαλείας, κουνάνε καταφατικά τα κεφάλια τους σ’ αυτά που λέω, ακόμη κι αν διαφωνούν. Αντιλαβάνονται φαίνεται οτι δεν είναι πλέον ο καιρός για ανατροπές, είμαι άλλωστε αρκετά μεγάλος πλέον για να ξεκινήσω απελευθερωτικούς αγώνες (προφανώς είμαι επηρεασμένος από το πνεύμα των ημερών, σήμερα είναι η 25^η Μαρτίου!). Αρκετά μεγάλος στην ηλικία και αρκούντως ασθενής στο σώμα. Και το πνεύμα μου έχει αρχίσει να ρετάρει από την πολυκαιρία και την κακή χρήση των άγριων νιάτων και κάποιων αδικαιολόγητων συμπεριφορών της μεσηλικίας. Δυσλειτουργώ εν μέρει αλλά καλύπτω τις αδυναμίες μου με το μανδύα της ωριμότητας και, ών ευτυχής, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να είναι αγνώμων.

Ανώδυνο υποκατάστατο της ζωής, είναι μόνο η φαντασία είχα γράψει το 2010 σε κάποιο κείμενο που έπεσε τυχαία στα μάτια μου προ ολίγου. Αλλά υπό συνθήκες άνοιξης ολόγυρά μου σε αυτήν την χώρα, νοιώθω οτι δεν χρειάζεται να στραφώ στη φαντασία για να είμαι ανυποχώρητα ευτυχής...