Επανεκκίνηση με φειδώ

Προσέχω που πατάω. Όσο μπορώ, δηλαδή. Και με αυτόν τον τρόπο αποφεύγω κακοτοπιές. Αλλά μαζί με τις κακοτοπιές, αποφεύγω και ρινίσματα ζωής που κάποτε ήταν αναπόσπαστα τμήματα της καθημερινότητάς μου. Αργότερα, έγιναν αναπότρεπτα. Και τον τελευταίο καιρό τείνουν να γίνουν ανυπόφορα. Γι αυτό και τα αποφεύγω. Και μαζί με την ανακούφιση για τα όσα αποφεύγω, νοιώθω και μελαγχολία για αυτά που θυσιάζω. Θυσιάζω, τρόπος του λέγειν. Απλώς όταν συνειδητοποίησα οτι δεν μπορούσα να τα κρατήσω, άρχισα να τα αφήνω να γλυστρούν σαν άμμος από την παλάμη μου. Επαναπροσδιόρισα το ύφος των εμποδίων, δίνοντας πλέον σαφή έμφαση στα πνευματικά αγωνίσματα όπου είμαι καλύτερος. Ή ίσως λιγότερο κακός. Απολαμβάνω την ασφαλή σύνδεση με το παρελθόν (Paul μ’ ακούς;) που δεν κάνει κακό σε κανέναν, αντίθετα ξυπνάει τρυφερά συναισθήματα σε κόσμο που ζει με αξιοπρέπεια μια νέα ζωή που συνάδει με την ηλικία και τις συνθήκες της ζωής του όπως πλέον διαγράφονται... ερήμην μας!