ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ: Πόσο πολύ τελικά αντιπαθώ τους Γερμανούς;

Συναντώντας τη σκοτεινή πλευρά...

Αν υπάρχει μια ημέρα που δικαιούμαι να κάνω τέτοιου είδους σκέψεις, αυτή είναι σίγουρα η σημερινή: Βέβαια την 28η Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός (και όχι ο Γερμανός) πρέσβυς ζήτησαν από το Μεταξά τα κλειδιά της χώρας, και τελικά το Μάρτιο του 1941 -όταν απέτυχε η ιταλική επίθεση- αναγκάστηκε η Γερμανία να σπεύσει σε βοήθεια της συμμάχου της Ιταλίας με βάση το Stahlpakt (το λεγόμενο Χαλύβδινο Σύμφωνο, το διμερές σύμφωνο που συνομολογήθηκε στο Βερολίνο, μεταξύ της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και της Φασιστικής Ιταλίας στις 22 Μαΐου του 1939). Αυτή η ημέρα όμως φέρνει στο μυαλό σχεδόν όλων μας έναν (επιλεκτικό;) καταιγισμό εικόνων: ανθρώπινες στιγμές αποχαιρετισμού ελλήνων στρατιωτών που φεύγουν με χαμόγελο για το μέτωπο σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, εικόνες έπους από το χιονισμένο μέτωπο, σκοτεινές μορφές απάνθρωπων Γερμανών σε στρατόπεδα και μπροστά από εκτελεστικά αποσπάσματα, αποστεωμένες μορφές ανθρώπων που πεθαίνουν από πείνα και κακουχίες...

Όλες αυτές οι εικόνες δημιουργούν εικόνες που «κλειδώνουν» στις συνειδήσεις μας (ίσως όχι άδικα), με αποτέλεσμα κάθε χρόνο τέτοια μέρα να νοιώθουμε πόσο μισούμε τους Γερμανούς.

Με ανησυχεί πολύ που οι γενιές που τα έζησαν αυτά τα γεγονότα φεύγουν από αυτόν το κόσμο και γεμίζω με τρόμο στη σκέψη οτι με ένα μεσο-μακροχρόνιο καλό σχεδιασμό, μπορούν αυτές οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες να σβήσουν από τις συνειδήσεις αυτών που μένουν. Θα έχουν εξάλλου οι άνθρωποι να ασχοληθούν με τις τις καθημερινές αγωνίες και δε θα μένει χρόνος για μελέτη του παρελθόντος, ακόμη και ως τρόπου απόκτησης γνώσης για την αποφυγή των ίδιων λαθών.

Οι εικόνες που έχω καταγεγραμμένες στη συνείδησή μου για τους «Γερμανούς» είχαν σα πηγή ιστορίες που μου διηγήθηκαν παλαιότεροι από αναμνήσεις από «εκείνα τα χρόνια» (γερμανική κατοχή κυρίως). Αλλά δυστυχώς έχω και πλούσιο υλικό από την δεκαετή μου εμπειρία σε Γερμανική εταιρεία υπερπολυτελών αυτοκινήτων (BMW: Bring More Women) και μάλιστα σε υψηλές θέσεις με εφήμερη δόξα και πλούσιο ταξιδιωτικό ημερολόγιο που με βοήθησε να γνωρίσω ανθρώπους και λαούς σε όλον τον κόσμο, υπό το πρίσμα όμως αυτής της εταιρίας-κολοσσού. Η ποιότητα των προόντων της δεν αμφισβητείται καθόλου. Μα καθόλου. Υπερ-οχήματα, αποτέλεσμα μιας υπερ-οργάνωσης, καμία αμφιβολία. Αλλά όλα εκείνα τα χρόνια εισέρευσαν εντός μου σκοτεινές εικόνες δόξας για τις οποίες δε νοιώθω σήμερα καθόλου υπερήφανος. Είδα Τούρκους -Κάμικαρ, εσένα έχω στο μυαλό μου!- υπήκοους (εργαζόμενους στην εταιρεία) που είχαν γίνει «Γερμανικότεροι των Γερμανών» (μπορεί και οι αντίστοιχοι έλληνες έτσι να ήταν και απλώς το γαλακόλευκο πέπλο που βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου να με εμπόδιζε να δω την αλήθεια). Είδα πολλές κατάξανθες ωραίες γυναίκες σε διευθυτνικές σχέσεις και αντί να κάνω σχόλια για την ανατομία τους, αναρωτιόμουν αν ο παππούς ή πατέρας τους ήταν αξιωματικός των SS. Αισθάνθηκα τον εαυτό μου να μπαίνει χωρίς να διαμαρτύρεται σα πρόβατο σε ουρές για προγράμματα που θα του έδειχναν “την ανωτερότητα του άριου πολιτισμού” (π.χ για test drive νέων υπερ-μοντέλων). Συνάντησα υπέροχους ανθρώπους (πούσαι Χούμπερτ!) που τους θεωρώ ακόμη φίλους μου. Και έζησα τη φθορά στις ανθρώπινες σχέσεις, όπου χωρίς δισταγμό ο ένας πολίτης αυτού του απαίσιου τόπου ήταν διατεθειμένος να ξεσκίσει τις σάρκες του διπλανού του για να εξασφαλίσει μια θέση στον ήλιο.

Και τελικά, στο τέλος της πορείας συνάντησα τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου για την οποία κάποτε μπορεί και να καμάρωνα...

Ευτυχώς σήμερα βρίσκομαι έξω από αυτό το τρένο του θανάτου και μπορώ να φέρνω στη μνήμη μου τις εντυπωσιακές στιγμές από αυτήν την περίοδο (αρκετές) και να κρατώ άσβεστες τις στιγμές Αληθινής Ζωής από αυτές (πολύ λιγότερες)...

Και έχω δικαίωμα να διατηρώ την αντίληψή μου, (κρατώντας βέβαια πάντα μια επιφύλαξη μήπως γίνομαι υπερβολικός στην κρίση μου):

Τελικά, τόσο πολύ αντιπαθώ τους Γερμανούς!