Κουραστική ανάπαυση

Αναζητώ τη συναισθηματική νηφαλιότητα αλλά δύσκολα μπορώ να τη βρω σε έναν κόσμο που βρίσκεται σε στάση. Ενώ οι ρυθμοί των εξελίξεων ολόγυρά μας είναι καταιγιστικοί (όπως συνειδητοποιούμε εκ των υστέρων!), ο κόσμος βρίσκεται σε στάση, κι αυτή με τη σειρά της οδηγεί σε πνευματική ανορεξία. Υποβάλλομαι σε καθημερινές επίπονες δοκιμασίες (εμένα, τουλάχιστον, έτσι μου φαίνονται, ίσως αυτό οφείλεται στην αισθητή επιδείνωση των φυσικής μου κατάστασης) που με ατονούν: θα προτιμούσα οι δοκιμασίες να μου προξενούσαν φυσικό κάματο ως αποτέλεσμά τους ή και πόνο ακόμα, στ’ αλήθεια θα το προτιμούσα από την ατονία που με κάνει να χαίρομαι για επίπλαστες επιτυχίες που δε μου προσφέρουν ανάπαυση.

Βέβαια πάντα υπάρχουν μικρές ανύποπτες αποδράσεις σαν αυτή που περιγράφει ένα πολύ πρόσφατο κείμενό μου (Στην πλατεία Μοναστηρακίου συνάντησα ανύποπτα το Σάββατο μια παλιά αγαπημένη φίλη που είχα πολλά χρόνια να δω... ). Αλλά δεν αρκούν για να γιατρέψουν την πνευματική -άνευρη- ανορεξία που ελλοχεύει.

Κλείνω τον υπολογιστή για να μη διαβάσω αυτά που γράφω...