Εντρυφήσεις με το κενό

Εντρυφώ σε πνευματικές διεργασίες γιατί αυτό μου δίνει ανάταση. Με μέτρο εντρυφώ, γιατί δε θέλω να γίνομαι τρυφηλός. Ούτε να φαίνομαι τρυφηλός θέλω. Ακόμη κι αν δεν έχω ακόμη απαξιώσει ολοσχερώς την αξία της εικόνας μου στα μάτια του κόσμου. Ενός κόσμου  που δε δίνει δεκάρα για αυτό που αναπαριστά αυτή η εικόνα. Κι αυτό, όχι από κακές προθέσεις, περισσότερο επειδή είναι βουλιαγμένος μέχρι το λαιμό σε καθημερινούς περισπασμούς που τον πνίγουν. Η αναζήτηση της ψυχικής αταραξίας έχει γίνει σα σπορ για άβρεχτους δανδήδες που γερνάνε χωρίς λόγο. Άρα, τελικά αυτή η αέναη εντρύφηση σε ένα παιχνίδι εκ των προτέρων χαμένο, είναι μια γιαλαντζί αναζήτηση του νοήματος της ζωής. Κι έτσι, αφού ούτως ή άλλως περπατώ σε άγνωστη γη, απομακρύνω από το πρόσωπό μου το αμήχανο ύφος κι επιλέγω ένα άλλο. Αυτό ενός θεληματικού ανθρώπου που αποδέχεται με αξιοπρέπεια  το γεγονός οτι εντρυφεί, τελικά, με το κενό. Αφήνω μάλιστα να αιωρείται μια ένταση στο βλέμμα μου οτι έχω δει την άλλη πλευρά. Βήματα μικρά, έχω κάνει. Αλλά δεν έχω δει. Γιαυτό και αυτή η εντρύφηση (απασχόληση με κάτι απολαυστικό) είναι με το κενό.

Ειρωνικό: να σε γεμίζει το κενό.